Hér er furðuleg frétt – í New York Times.

Segir þar frá því að starfsmenn á skyndibitastöðum í Danmörku geti faktískt lifað af launum sínum.

Það virðist vera óþekkt í Bandaríkjunum.

Í fréttinni segir frá hinum 40 ára gamla Hampus Elofsson. Laun hans eru um 20 dollarar á tímann. Um 2400 krónur. Vinnudagur hans er átta tímar.

Eftir vinnu fer hann og fær sér bjór með vinum sínum, fer í bíó, og honum tekst að leggja fyrir – hann á semsagt sparifé.

Bandaríkjamönnum finnst þetta undarlegt – og blaðið talar við álitsgjafa sem telja að óhugsandi sé að hafa þetta svona vestra.

En ef stórfyrirtæki geta ekki borgað laun sem fólk nær að lifa af – hver borgar þá mismuninn? Hvað með gróða hluthafanna? Er forsenda fyrir því að selja vöru sem getur ekki staðið undir mannsæmand launum þeirra sem framleiða hana eða bera hana fram?

Varla – þetta virkar að minnsta kosti eins og mjög öfugsnúinn kapítalismi, þar sem ríkið er hugsanlega að niðurgreiða starfsfólk fyrir stórfyrirtæki.