Það er ekki heppileg orðanotkun þegar talað eru um skuldaleiðréttingar að þær séu fyrir „heimilin“. Að loks sé verið að gera „eitthvað fyrir heimilin“.
Því heimilin eru jafn mörg og þau eru margvísleg. Þetta er full víðfemt, svo ekki sé meira sagt.
Sum heimili fá ekkert úr þessum skuldaleiðréttingarpakka, önnur fá slatta.
Þeim er hjálpað sem keyptu húsnæði á ákveðnu tímabili, semsagt húsnæðiseigendum eða skuldurum. Sumir hafa þegar fengið einhverja leiðréttingu sinna mála – með sérstökum vaxtabótum eða 110 prósenta leiðinni sem dregst frá.
Leigjendur, sem eru sá hópur sem stendur einna höllumstum fæti á húsnæðismarkaði, fá ekki neitt. Landsbyggðin fær minna út úr þessu en suðvesturhornið.
„Heimilin“ eru semsagt óbrúklegt hugtak í þessu sambandi. Það má meira að segja vera að sum heimili bíði skaða af aðgerðinni – því hún er jú fjármögnuð í gegnum skatta og hefur ýmis efnahagsáhrif.
Enda kom í ljós í áliti frá skattstjóra að „heimili“ væri ekki hugtak sem væri til í lagalegum skilningi.
Það er svo varla hægt að segja að það sé sérstök aðgerð í þágu „heimila“ að leyfa fólki að nota séreignarlífeyri til að greiða húsnæðislán. Þar er einungis um að ræða breytingu á því hvernig fólk notar sparnað sinn og hentar fólki misjafnlega vel.
