Hin nýja skáldsaga Einars Más Guðmundssonar, Hundadagar, kemur samtímis út á íslensku og dönsku og hefur vakið mikla athygli. Eins og áður er komið fram fjallar bókin um Jörund hundadagakonung, en líka margt fleira – Einar fer vítt og breitt um söguna og hún verður honum tilefni til alls kyns hugleiðinga.

Einn þeirra sem er kynntur til sögu er Jón Espólín sýslumaður, lengst af í Skagafirði, annálaritari og fræðimaður sem var uppi frá 1769 til 1836.

Einar vitnar í eftirfarandi lýsingu Espólíns á Reykjavík þar sem er….

…engin fyrirhyggja um annað en fédrátt og skart; voru allir bæjarmenn kramarar, og þernur þeirra og þjónar hugsuðu ekki um annað en skart og móða: konur höfðu gullhringa marga hver, og keppt var um hvað eina er til yfirlætis horfði, samkvæmi jafnan og dansar og drykkja, og eftir þessu vandist alþýða, er þar var um kring, og jókst þar mikið iðnaðarleysi, en allt það, er horfði til harðgjörvi eða réttrar karlmennsku og hugrekkis, var þar sem fjarlægast.

Einar Már leggur svona út af texta Espólíns og tengir hann samtímanum:

Enn heyrist ómur af þessum orðum þegar rætt er um samband höfuðborgar og landsbyggðar og „latte-lepjandi lopatreflar“ fylla miðborg Reykjavíkur á meðan hraustmennin búa úti á landi og spurningin: „Hvað gera þeir þarna fyrir sunnan?“ hefur löngum hljómað einsog endurtekið stef í sögu sem enginn veit hvort sögð er í gamni eða alvöru.