„Í einu af sím­töl­un­um heim á meðan lækn­ir og sjúkralið voru að vinna, kem­ur lækn­ir­inn til mín og til­kynn­ir að þetta sé búið og ekk­ert meira hægt að gera.“

Þetta segir Ragnar Þór Ingólfsson nýkjörinn formaður VR. Í átakanlegum pistli greinir hann frá af hverju hann ákvað að bjóða sig fram til formanns. Hlaut Ragnar Þór 62,98% atkvæða, eða 3.480 atkvæði alls. Ólafía B. Rafns­dótt­ir sitj­andi for­maður VR hlaut 37% atkvæði, eða 2.046 atkvæði. Hefur hann farið fram á launalækkun.

„Ef ein­hver hefði sagt mér fyr­ir 15 eða 20 árum að ég myndi bjóða mig fram til for­manns VR hefði ég lík­lega hlegið mig mátt­laus­an,“ sagði Ragnar í pistlinum en rekur svo átakanlega og sorglega sögu af hverju hann vill berjast fyrir félagsmenn sína og umbylta kerfinu.

Við gefum Ragnari orðið:

Þetta byrjaði haustið 2007 eða þann 9. sept­em­ber til að vera ná­kvæm­ur og komið að ár­legri veiðiferð okk­ar fé­laga í Eystri-Rangá. Það var mik­ill spenn­ing­ur fyr­ir ferðinni og allt leit út fyr­ir að hollið okk­ar myndi slá met í heild­ar­fjölda veiddra laxa þetta árið. Við feng­um bú­stað við Syðra-Fjalla­bak eins og við höfðum gert áður og átt­um að byrja veiði morg­un­inn eft­ir. Dag­arn­ir á und­an höfðu verið eitt­hvað svo góðir. Við höfðum hist öll fjöl­skyld­an og borðað sam­an og ein­hver óút­skýrð værð var yfir öllu. Þegar við kom­um í bú­staðinn um kvöldið, erum rétt bún­ir að koma dót­inu fyr­ir og þegar við sett­umst við stofu­borðið gerðist eitt­hvað sem ég hefði aldrei getað trúað að gæti gerst.

Ég sé að fé­lagi minn tek­ur and­köf og baðar hönd­un­um út í loftið. Þó hann hafi átt það til að taka alls kon­ar risp­ur í gríni fann ég að eitt­hvað meiri hátt­ar mikið var að. Hann stend­ur upp og reyn­ir að kom­ast að svala­h­urðinni þar sem hann hníg­ur niður. Ég var staðinn upp líka og næ að grípa til hans og draga þannig úr fall­inu.

Hvernig gat þetta gerst? Ég var bara ekki að trúa þessu.

Með í för voru pabbi minn og ann­ar vin­ur. Ég fann strax að hann var ekki að anda eðli­lega og ekki fannst púls. Ein­hvern veg­inn án þess að hugsa vor­um við komn­ir á fullt í end­ur­lífg­un. Mér fannst við hafa byrjað nán­ast sömu sek­úndu og hann hneig niður. Einn kom sér strax í sam­band við Neyðarlín­una á meðan pabbi hnoðaði og ég blés. Við vor­um stadd­ir fjarri manna­byggðum og var því biðin eft­ir hjálp heil ei­lífð í minn­ing­unni. Þyrl­an var kom­in af stað frá Reykja­vík og sjúkra­bíll á leiðinni.

Í blóma lífsins

Þegar hjálp­in barst var fljót­lega ljóst í hvað stefndi. Við vor­um bún­ir að láta vita heim hvað væri í gangi og beið fjöl­skyld­an með önd­ina í háls­in­um eft­ir frétt­um. Í einu af sím­töl­un­um heim á meðan lækn­ir og sjúkralið voru að vinna, kem­ur lækn­ir­inn til mín og til­kynn­ir að þetta sé búið og ekk­ert meira hægt að gera. Það var til­vilj­un að ég var í sím­an­um á þess­um tíma­punkti. Að bera sín­um nán­ustu slík­ar frétt­ir er eitt­hvað það erfiðasta sem ég hef gert. Þegar ég hugsa um sím­talið, jafn­vel enn í dag, finn ég að þetta hef­ur mjög sterk áhrif á mig, ang­istaróp­in og sorg­in var óbæri­leg.

Við vor­um auðvitað í miklu áfalli og í raun held ég að við höf­um slegið út til­finn­inga­lega þegar við vor­um í þess­um aðstæðum. Það var eng­inn tími til ann­ars, við unn­um sem einn maður í að reyna að ná hon­um til baka.

Hann var aðeins 35 ára og í blóma lífs­ins.

Það var skrýt­in til­finn­ing að koma heim. Ég var al­gjör­lega flatur til­finn­inga­lega og öll­um fannst við hafa gengið í gegn­um svo mikið. Eins og áfallið hafi verið allt okk­ar af því við vor­um á staðnum. Það var samt alls ekki þannig.“

Fjölskyldan skilin eftir

Ragnar Þór segir að það sem hafi fengið mest á hann var að kona hans og dætur sáu ekki fram á að geta staðið undir skuldbindingum eftir að síðasti launaseðill barst inn um lúguna.

Er það ekki frá­leitt og óboðlegt í vel­ferðarsam­fé­lagi að fjöl­skyld­um gef­ist ekki kost­ur á að tak­ast á við al­var­leg áföll og átak­an­leg­an missi án þess að hafa fjár­hags­legt þrot hang­andi yfir sér frá fyrsta degi? Eða að venju­legt fólk þurfi að standa í fjár­söfn­un vegna al­var­legra veik­inda?

Ragnar bætir við að í kjölfarið hafi hann áttað sig á að líf­eyr­is­sjóðakerfið var ekki það bak­land sem hann taldi það vera. Hann byrjaði að lesa sér til um kerfið til að átta sig á því og gagnrýndi hversu lítið almenningur fær greitt þegar hann eldist eða áföll dynja yfir.

Þegar banka­hrunið ríður yfir fer ég að sjá mikla mis­bresti í vinnu­brögðum sjóðanna og verka­lýðshreyf­ing­ar­inn­ar sem skipa helm­ing sæta í stjórn­um al­menna kerf­is­ins. Of­ur­laun, sjálf­taka, fjöl­skyldu­tengsl og spill­ing er eitt­hvað sem fór að fljóta upp á yf­ir­borðið.

Þá segir Ragnar:

„Líf­eyr­is­sjóðirn­ir eru stærstu eig­end­ur fast­eignalána á Íslandi. Þeir eru sann­kallaðir ris­ar á leigu­markaði og stærstu eig­end­ur smá­sölu­versl­un­ar og þjón­ustu fyr­ir­tækja hér á landi. Það þýðir að sjóðirn­ir hafa bein­an og óbein­an hag af háu leigu­verði, háu hús­næðis­verði, háum vöxt­um sem og verðtrygg­ingu. Sjóðirn­ir hafa líka hag af lág­um laun­um og hárri álagn­ingu.

Við erum því orðin þræl­ar eig­in kerf­is sem þver­tek­ur fyr­ir að koma að sam­fé­lags­legri upp­bygg­ingu innviða sam­fé­lags­ins öðru­vísi en að græða sem mest á því.

Við get­um gert svo miklu bet­ur en það. Við eig­um að hafa metnað til að bæta lífs­kjör okk­ar frá degi til dags og alla æv­ina með aðkomu sjóðanna í stað þess að lifa sem þræl­ar kerf­is­ins til að hafa það hugs­an­lega gott eft­ir að vinnu­skyldu lýk­ur.“

Ragnar sigraði eins og áður segir kosningarnar í dag. Hann vill að laun sín verði lækkuð um 300 þúsund krónur. Hann segir í lok pistilsins.

Sept­em­ber 2007 var dag­ur­inn sem breytti lífi mínu. Ég vona að þeir sem hafa lesið alla leið hingað þurfi ekki að eiga slík­an dag.