Höfundur: Bryndís Loftsdóttir.
–
Þrjár konur koma saman þar sem enginn sér til og forma einhvers konar dýrkunarreglu (cult) eða aðgerðasinnabandalag. Dagrún, sem leikin er af Elmu Lísu Gunnarsdóttur, er ný í hópnum og lendir því sjálfkrafa neðst í virðingarstiganum. Hún er í upphafi passlega hædd og smáð af hinum tveimur sem berjast sín á milli um forystuna en þær gæta þess líka að halda Dagrúnu áfram í liðinu. Svo semja þær hlægilega langan gildislista sem þær leggja samviskusamlega á minnið. Stjórnanda hópsins reynist þó auðvelt að breyta gildunum og ekki hjálpar að stjórnarskipti eru tíð.
Það er ekki ljóst strax í upphafi hvaða sameiginlega andúð bindur þessar þrjár konur saman en klingjandi klisjur úr íslensku þjóðlífi sem hljóma með reglubundnu millibili gefa strax ákveðnar vísbendingar. Samtöl þeirra gera lítið til að dýpka persónusköpunina en hver um sig fær eintal við salinn þar sem þær útskýra stöðu sína.
Það voru vonbrigði hversu yfirborðsleg nálgun verksins var.
Dagrún er nýlega komin með fullt örorkumat og leitar að hlutverki í lífi sínu eftir að hafa slitið sambandi við ofbeldisfullan sambýlismann. Hinar tvær tengjast kirkjunni annars vegar og borgarastéttinni hins vegar. Þær hafa skúrað hrunið burt og kjósa að horfast ekki í augu við ástæður þess að þær sitja nú neðar í þjóðfélagsstiganum en þær eru tilbúnar til að viðurkenna. Þær eru bitrar, reiðar og til alls líklegar þegar þær ákveða að láta til skara skríða gegn innflytjendum sem hingað streyma og þær hafa sannfærst um að eigi sök á stöðu þeirra.
Það er stutt síðan leikstjóri verksins, Marta Nordal, frumsýndi áhugavert heimildaverk um Nazanin Askari, pólitískan flóttamann sem dvelur hér á landi. Þar var kafað djúpt eftir sannleikanum í einlægri og áhrifamikilli frásögn. Í þessu verki er sjónum beint að þjóðernissinnum, afstöðu þeirra og voðaverkum gagnvart innflytjendum. Þessar hreyfingar fara stækkandi allt í kringum okkur og áhrifamáttur þeirra er augljós.
Það er allt í lagi að nota steríótýpur kommentakerfanna, hlustenda útvarps Sögu, pólitískra og trúarlegra andstæðinga sinna, en það þarf að fylgja sannfærandi innsýn í líf þeirra og sögu, hvort sem skrifa skal ádeilu eða farsa og ekki sakar að nálgast viðfangsefni sitt af virðingu.
Þess vegna voru það vonbrigði hversu yfirborðsleg nálgun verksins var af hálfu höfundar, Sölku Guðmundsdóttur. Það er allt í lagi að nota steríótýpur kommentakerfanna, hlustenda útvarps Sögu, pólitískra og trúarlegra andstæðinga sinna, en það þarf að fylgja sannfærandi innsýn í líf þeirra og sögu, hvort sem skrifa skal ádeilu eða farsa og ekki sakar að nálgast viðfangsefni sitt af virðingu. Að öðrum kosti mun verkið einungis höfða til eigin þjóðfélagshóps og ekki hafa þau víðtæku áhrif sem leikhús getur megnað og ég efast ekki um að lagt hafi verið af stað með í upphafi.
Leikkonurnar þrjár, Arndís Hrönn Egilsdóttir, Elma Lísa Gunnarsdóttir og María Heba Þorkelsdóttir, þekkja vel inn á hver aðra, eru skemmtilega ólíkar og eiga að baki frábærar leiksýningar eins og Hystory eftir Kristínu Eiríksdóttur. Í þetta sinn náðu þær ekki sannfærandi tengingu við áhorfendur fyrr en í lokaatriðinu sem var kraftmikið og mjög vel útfært.
Tónlist og myndefni, sem kastað var á tjald á sviðinu, mynduðu dramatískt samband og virkuðu vel. Bæði sviðsmynd og búningar voru fábrotin framan af en tóku svo flugið líkt og sýningin öll í lokaatriðinu sem var íburðarmikið og óvæntur hápunktur á verki sem að öðru leyti var áhrifalítið.
