Í júlí árið 1966 var rúmlega tvítugur landgönguliði, Michael Burt að nafni, handtekinn í Vestmannaeyjum að beiðni bandaríska varnarliðsins. Hann var sendur með flugvél til Reykjavíkur þar sem tveir bandarískir herlögreglumenn og einn íslenskur lögreglumaður biðu hans. En þegar hann steig út úr vélinni komst hann undan og náðu þeir ekki að handsama hann. En þeir vissu heldur ekki hvernig Burt leit út.
Burt hafði fengið leyfi til að heimsækja íslenska móður sína, Margréti Jónsdóttur í Vestmannaeyjum, en skilaði sér hins vegar ekki aftur. Þess vegna bað yfirstjórn flotans um að hann yrði handtekinn og færður aftur á stöðina.
Um kvöldið var leitinni að Burt haldið áfram og sent eftir öðrum hermanni sem þekkti hann. Fór sá maður um alla borgina í fylgd með íslenskum lögreglumönnum að leita en sú leit bar engan árangur. Þá voru tveir hergæslumenn sendir á skemmtistaði borgarinnar og heimili skyldfólks hans.
Burt sagðist ekki hafa þolað agann í hernum, sérstaklega í æfingabúðum í Bandaríkjunum. Þar hafi einn piltur reynt að svipta sig lífi. En eftir strokið bjóst hann við að fá sex mánaða fangelsisdóm og verða síðan „settur fyrir byssukjaftana í Víetnam.“ Talaði hann um að reyna að komast á erlent skip til að flýja land.
Í tæpan mánuð spurðist ekkert til hermannsins en um miðjan ágúst hringdi hann í móður sína. Þá var hann staddur í Sandgerði og starfaði sem háseti. Þau hittust í Innri-Njarðvík, ræddu málin og ákvað Burt að gefa sig fram á Keflavíkurvelli.
Þar var Burt hnepptur í varðhald og var honum í flýti flogið til Philadelphiu-borgar í Pennsylvaníufylki þar sem hans beið herréttur og fangelsisdómur. Móðir hans náði að tala stuttlega við hann í flugvélinni áður en tekið var á loft. Árangurslaust reyndi hún að fá utanríkisráðherra og forseta Íslands til að þrýsta á að hann myndi afplána refsingu sína hér á Íslandi.
