Minningarathöfn um Lúðvík Pétursson fór fram í Langholtskirkju klukkan 15.00 í dag, föstudaginn 9. febrúar, en hann týndist í Grindavík 10. janúar sl. þegar hann var að vinna við að fylla sprungur fyrir Náttúruhamfaratryggingar Íslands.
Lúðvík ólst upp á Kjalarnesi og gekk þar í grunnskóla þar til hann fór í gagnfræðiskólann í Mosfellsbæ. Hann lærði vélstjórn í Vélskóla Íslands og vann fjölbreytt störf. Hann var meðal annars á sjó, starfaði við grjóthleðslu, keyrði vörubíl og vann á gröfu. Síðustu árin vann hann hjá Kranaþjónustu Rúnars sem vinnuvélastjóri og var þekktur fyrir fagmennsku, verkvit og traust í sínum störfum. Hann var vel liðinn af vinnufélögum sínum og eftirsóttur í verkefni. Lúðvík var faðir fjögurra barna og tveggja stjúpbarna unnustu sinnar og barnabörnin voru tvö.
Unnur B. Árnadóttir, unnusta Lúðvíks, sem ávallt var kallaður Lúlli, minnist hans í færslu á Facebook-síðu sinni sem hún gaf fjölmiðlum góðfúslegt leyfi til að birta. Unnur minnist Lúðvíks sem duglegastu og mest drífandi manneskju sem hún hefur kynnst, traustum fjölskyldumanni og matgæðing sem naut lífsins í gegnum fjölbreytta útivist og samveru, svo spillti ekki fyrir að hann var líka fyndinn og skemmtilegur. „Það er óbærilegur sársauki sem fylgir því að missa maka og besta vin í blóma lífsins á þennan hátt. Hann var okkur í fjölskyldunni svo mikilvægur og ég mun aldrei koma því í orð hversu mikill söknuðurinn er. Hann var kletturinn minn og hversdagsleikinn,” skrifar Unnur í minningarorðum sínum.
Unnur og Lúðvík hittust fyrst í Herjólfi á leið til Eyja árið 2020 á leiðinni að keppa í Puffin run hlaupinu. Segist hún hafa vitað frá fyrstu stundu að þeim hafi ætlað að vera saman. Það sem heillaði hana strax við Lúðvík var hans sterka sjálfsmynd og sjálfsmat og hvað hann hafði góða nærveru. Hann talaði fallega um börnin sín, barnabarnið og aðra fjölskyldumeðlimi. Áhugamál þeirra rímuðu mjög vel, þau höfðu áhuga á útivist og hreyfingu og líf þeirra snerist um að gera sem mest af skemmtilegum hlutum, tvö ein eða með fjölskyldu og vinum; „Við upplifðum og gerðum margt saman enda varst þú duglegasta og mest drífandi manneskja sem ég hef kynnst. Þú varst alltaf til í að skipuleggja og upplifa eitthvað nýtt og það eru ómetanlegar minningarnar þegar við skiptumst á að skipuleggja óvissuferðir fyrir hvort annað í sumarfríum og fórum þá eitthvað sem okkur hafði lengi langað til að fara en kannski ekki gert áður eins og til dæmis að fara á kajak, hjóla að Háafossi, sjósund upp á skaga, svo eitthvað sé nefnt,“ skrifar Unnur.
Þau ferðuðust víða um landið ýmist í hefðbundin ferðalög með fjölskyldunni eða í útivistarferðir. Þau hlupu og hjóluðu meðal annars Laugaveginn sem er 55 km leið milli Landmannalauga og Þórsmerkur. Allar ferðir sem þau fóru voru með eitthvað extra og metnaði hans engin takmörk sett. Sem dæmi þá bar nestið sem hann útbjó þess skýr merki þegar þau ferðuðust. „Á ferðalögum stoppuðum við oft með prímusinn og hann útbjó máltíð, því þegar Lúlli var annarsvegar, þá var ekkert venjulegt nesti, það var alvöru máltíðir eins og risarækjur og hvítlauksbrauð með parmesan og pestói. Heiðmörk var okkar uppáhaldsstaður, við hlupum ófáa ríkishringi og við fórum líka reglulega upp á okkar uppáhalds fjall, Esjuna. Þetta voru okkar staðir og þér leið vel í náttúrunni. Það var skemmtileg hefð sem við höfðum skapað okkur að ganga með íslenska fánann upp að steini á 17. júní. Það er sárt að hugsa til þess að ferðirnar verði ekki fleiri með þér,“ skrifar Unnur.
Lúðvík og Unnur ferðuðust víða erlendis og oftar en ekki voru það hreyfitengdar ferðir, en hann stefndi á að klára heilan járnkarl næsta sumar eftir að hafa klárað hálfan járnkarl á Ítalíu. Þau hlupu maraþon í Danmörku, fóru í hjólaferð á Ítalíu og svo mætti áfram telja. „Uppáhaldsferðin okkar var til Hawaii þar sem við hlupum maraþon sem þú skipulagðir fyrir okkur á Maui í töluvert heitara loftslagi en við erum vön. Þú lést draum þinn um að læra á brimbretti rætast á Hawaii þar sem höfrungar og risaskjaldbökur syntu í kringum brettið”, skrifar Unnur.
„Mér þótti svo vænt um hvað þú tókst börnum mínum vel, Ásu Karen, Árna Fannari og tengdadótturinni Söru, svo ekki sé minnst á augasteinninn okkar hann Unnstein Orra. Þú varst í miklu uppáhaldi hjá honum og hann hjá þér. Eins og börnin mín orðuðu það um daginn: ,,Það var alltaf svo þægilegt að vera í kringum þig, þú varst orðheppinn, fyndinn og skemmtilegur og einstaklega fljótur til svars“. Unnur og börnin hans eru öll sammála því að Lúðvík var besti ferðafélagi sem þau höfðu kynnst og heilögu föstudagspizzukvöldin verða aldrei söm. „Þig langaði til að ég kynni að prjóna og varst óþreytandi við að biðja mig um lopapeysu handa þér en ég er engin handavinnukona. Hins vegar ákvað ég að prjóna mína fyrstu lopapeysu sem ég gaf þér í jólagjöf síðustu jól. Þú varst svo ánægður með peysuna og ert í henni núna,“ skrifar Unnur að lokum í minningarorðunum.
Unnur vill koma á framfæri innilegu þakklæti til allra viðbragðsaðila og sérstakar þakkir til þeirra sem sigu ofan í sprunguna í leit að Lúðvík og til áfallateymis Rauða krossins.
