„Ég verð oft svo sár og reið þegar ég hugsa til alls þess sem mamma hefði getað gert núna ef hún hefði fengið að prófa Tysa­bri!“ segir Þórey Bjarnadóttir í aðsendri grein í Morgunblaðinu í dag. Móðir Þóreyjar er með MS-sjúkdóminn sem rænir hana nær öllum lífsgæðum. Segir Þórey góðan möguleika á því að Tysabri-lyfið hefði getað hægt mjög á framgangi sjúkdómsins en taugalæknar á Landspítalanum  lögðust gegn notkun hennar á því:

„Tauga­lækn­ir­inn henn­ar, Sverr­ir Berg­mann, lagði mikla áherslu á að hún fengi þetta lyf fyr­ir 20 árum. Svör tauga­lækn­anna á Land­spít­al­an­um voru þau að lyfið væri of dýrt, mamma of göm­ul (45 ára) og ein­hverj­ar lík­ur væru á of­næmisviðbrögðum, m.a. heila­bólgu. En hverju hafði mamma að tapa? Engu – en allt að vinna ef lyfið hentaði henni! Ég veit að Tysa­bri hent­ar ekki öll­um, en mamma fékk ekki einu sinni tæki­færi á að prófa hvort þetta væri eitt­hvað fyr­ir hana held­ur fær hún ný lyf eft­ir því sem sjúk­dóm­ur­inn geng­ur lengra með til­heyr­andi auka­verk­un­um,“ skrifar Þórey.

Hún bendir á að mikill kostnaður skapist við framgöngu MS-sjúkdómsins í lyfjakaupum og kaupum á hjálpartækjum ef sjúklingur fær ekki lyfið Tysabri. Þó lyfið sé dýrt þá hægir það svo mikið á sjúkdómnum að það gerir kaup á ýmsum öðrum lyfjum og tækjum óþörf.

„…þanng að á endanum er ódýrara að gefa sjúk­ling­um hið kostnaðarsama lyf sem hæg­ir á fram­göngu sjúk­dóms­ins og ein­stak­ling­ur­inn því virk­ari í sam­fé­lag­inu. Er það ekki það sem við vilj­um; virka ein­stak­linga í sam­fé­lag­inu sem geta lagt eitt­hvað til? Sem geta lifað líf­inu eins og aðrir?“