Þórir Kjartansson var um tíma heimilislaus og svaf í bílakjallara Ráðhúss Reykjavíkur. Þórir sem er 47 ára gamall kljáist við fíknisjúkdóm.
„Ég var lengi í óreglu og bjó á götunni meira og minna í þrjú ár í restina af neyslunni minni. Mér fannst allir vera að dæma mig þar sem ég kom og átti erfitt með að vera í kringum fólk og leið mjög illa þar sem ég var. Var alltaf á einhverjum flótta undan lífinu. Uppfullur af skömm.“
Þórir segist hafa fundið sér skjól í einu horni í ráðhúsinu, þar hafi verið smá hiti. Hélt hann til svolítið þar, þó ekki stöðugt. „Ég sá bara engan tilgang með lífinu, mig langaði bara að deyja þegar ég var á þessum stað.“
Þórir segist hafa þekkt til og hafa heyrt af Kaffistofu Samhjálpar og segir hann kaffistofuna lífsbjörg fyrir fólk sem er á þessum stað í lífinu. Segir hann það rosalegt fyrir þennan hóp ef kaffistofunnar nyti ekki við.
„Kaffistofan er búin að bjarga mörgum mannslífum. Ég þekki það bara af eigin reynslu,“ segir Þórir og segir starfsfólkið þar hafa tekið vel á móti sér. Þórir hugsar til baka til dagsins sem hann hætti í neyslu og hugsaði með sér: „Ég get þetta alveg. Ég get þetta.“ Þórir fór síðan sjálfur að vinna á kaffistofunni.
„Það sem bjargaði lífi mínu var að fá þann tilgang að geta farið að vinna. Í dag er ég húsvörður í Ráðhúsi Reykjavíkur á mínum gamla stað þar sem ég svaf niðri í kjallara.“
Þórir er einn þeirra sem segir sögu sína í tilefni af vitundarvakningarátaki Samhjálpar Ekki líta undan. Átakið er til að vekja athygli á hópnum sem hefur sótt eða sækir Kaffistofuna. Yfir 350 manns leita á kaffistofuna daglega til að þiggja máltíð, hlýju, virðingu og samveru. Öll eiga það sameiginlegt að búa við mjög erfiðar félagslegar aðstæður, sárafátækt og jafnvel heimilisleysi. Með átakinu vill Samhjálp vekja almenning til vitundar um að við erum öll manneskjur sem mæta á af virðingu, kærleika og skilningi.
