Friðþjófur Helgi Karlsson, skólastjóri Háaleitisskóla í Reykjanesbæ og fyrrverandi bæjarfulltrúi í Hafnarfirði, greinir frá því að hann hafi orðið fyrir fordómum í kjölfar þess að hann opnaði sig um geðrænan vanda sinn. Friðþjófur birti einlæga Facebook-færslu um málið og veitti DV leyfi til að greina frá henni, í von um að saga hans gæti orðið til þess að hjálpa öðrum. Hann vill hins vegar ítreka að hann er ekki í leit að blórabögglum.
Friðþjófur greinir frá því að hann hafi veikst illa í lok síðasta sumar og orðið að leggjast inn á geðdeild á Landspítalanum. Í kjölfar þess hafi tekið við endurhæfing sem hann sinnir af krafti og einurð. Hann segist hafa mætt mikilli fagmennsku innan heilbrigðiskerfisins vegna vanda hans en hann hefur verið greindur með geðhvarfasýki, Bipolar 2. Friþjófur ritar eftirfarandi um starfsferil sinn innan skólasamfélagsins:
„Ég hef á þessum tíma tekist á við krefjandi verkefni sem stjórnandi í grunnskóla. Sá tími spannar rúm 20 ár Þar hef ég vaxið og dafnað í starfi og gengið vel í gegnum tíðina. Lagt mitt lóð á vogarskálarnar svo eftir því hefur verið tekið.
Ég hef einnig tekið ríkan þátt í því að bæta nærsamfélag mitt m.a. með því að taka þátt í starfi frjálsra félagasamtaka og í stjórnmálum frá unga aldri. Þar hef ég einnig náð góðum árangri í gegnum tíðina.
Og allt þetta um leið og ég hef verið að kljást við þennan lífsförunaut minn. Án þess að neinn vissi.
Það eru ekki allir sem glíma við geðhvörf sem geta tekið virkan þátt í samfélagi sínu, hvort sem það er í vinnu eða félagsmálum. En ég hef borið gæfu til þess með góðum stuðningi fjölskyldu, vina, ættingja og vinnufélaga (ekkert gerist í tómarúmi eða er einum manni að þakka) að stunda vinnu og taka virkan þátt í samfélagi mínu. Fyrir það er ég óendanlega þakklátur því það er ekkert sjálfsagt.“
Friðþjófur segir að það hafi verið mikilvægt fyrir bataferli hans að stíga fram og vera einlægur og opinskár um þessi veikindi. Hann hefur hins vegar mætt fordómum vegna þessarar afhjúpunar:
„En ég vissi það þegar ég steig fram að ég væri að berskjalda mig. Það hefði líklega bæði jákvæðar og neikvæðar afleiðingar í för með sér. En ég trúði í blindni á það að áhrifin væru frekar jákvæð frekar en neikvæð.
En nú hafa runnið á mig tvær grímur. Ég hef frá því að ég steig fram fundið fyrir fordómum. Og það allnokkrum. Og það er afskaplega erfitt. Ekki síst vegna þess að ég hélt að við sem samfélag værum komin lengra.
Ég hef t.d. heyrt það að ég væri ekki hæfur til að stýra stóru skólasamfélagi vegna þessa lífsförunautar míns.“
Friðþjófur segir að það hafi verið virkilega erfitt að heyra það viðhorf að hann væri ekki hæfur til að gegna ábyrgðarstöðu vegna vanda síns. En hann ætlar ekki að láta þessa fordóma brjóta sig niður:
„Ég hef bognað en ég mun aldrei gera þessum einstaklingum eða hópi fólks það til geðs að brotna.
Ég hef sinnt starfi mínu af alúð, samviskusemi og af miklum krafti. Og enn og aftur náð árangri svo eftir því er tekið.
Það er ekkert sanngjarnt við þessar skoðanir fólks á mér og mínum störfum, sem dæma mig út frá sjúkdómi þeim sem ég lifi með. Ég er ég og mun aldrei vera sjúkdómurinn. Hann er ekki ég. Ég er ég og hef margt fram að færa og get nýtt reynslu mína til góðra verka.
Til ykkar sem hafið stutt mig, vil ég af kærleika þakka það. Án ykkar hefði ég brotnað!“
Pistilinn má lesa í heild með því að smella á tengilinn hér að neðan:
