Reglulega skýtur upp kollinum umræða um hversu algengt eða óalgengt sé að börn séu rangfeðruð og frægar eru sögur af þessu eða hinu barni sem þótti svo óskaplega líkt bóndanum á næsta bæ. Kári Stefánsson, forstjóri Íslenskrar erfðagreiningar, segir það af og frá að slíkt sé eins algengt og menn vilji meina. Í október 2017 var haft eftir Kára í viðtali við visir.is að um 1 prósent þjóðarinnar væri rangfeðrað.
Nýjustu tölur frá Íslenskri erfðagreiningu sýna þó um 1,9 prósent að meðaltali, eða því sem nemur hátt í tvo af hverjum 100 einstaklingum. „Þá er búið að sía út þá sem hafa verið ættleiddir. Þetta er ívið hærra en ég hélt. Mismunurinn felst í því að ef tölurnar eru skoðaðar betur kemur í ljós að hlutfallið fer úr 3 prósentum 1970 í 1 prósent eftir 1990.“
Aðspurður um ástæður lækkunarinnar og hvort rekja megi hana til nýfundinnar siðferðiskenndar meðal landsmanna segir hann svo ekki vera. „Ég myndi frekar gera ráð fyrir að aukið aðgengi að getnaðarvörnum og slíku skýri mismuninn.“
Ýmislegt getur orðið til þess að fólk leiti uppruna síns en allt frá augnlit eða blóðflokki getur verið sterk vísbending um uppruna fólks.
Leiki vafi á faðerni barns er hægt að kalla eftir faðernisprófi í gegnum sýslumann sem skikkar þá viðkomandi í próf vilji hann ekki gangast undir það. Slíkt tekur allt að þrjá mánuði og felur í sér töluverðan kostnað sem faðirinn greiðir sé hann í raun faðir barnsins. Einnig er hægt að panta slík próf á netinu í gegnum síður á borð við dnatest.dk, en þess ber að gæta að prófin séu gæðavottuð. Með aukinni tækni er jafnvel hægt að panta próf sem segja til um hvort tvíburar séu eineggja og svokölluð ömmu- og afapróf.