Mál leikarans Atla Rafns Sigurðssonar er stöðugt til umræðu en honum voru nýlega dæmdar skaðabætur í héraðsdómi vegna uppsagnar frá leikfélagi Reykjavíkur og Kristínu Eysteinsdóttur leikhússtjóra Borgarleikhússins. Ástæða uppsagnarinnar voru ásakanir nokkurra samstarfskvenna Atla um kynferðislega áreitni. Hins vegar voru tilvikin aldrei tilgreind fyrir Atla né fékk hann að vita hverjir ásakendurnir voru. Héraðsdómur mat að Kristín hefði ekki verið eftir ákvæðum reglugerðar sem tekur til áreitni og eineltis á vinnustöðum.
Rithöfundurinn Hermann Stefánsson fer yfir málið í nýjum pistli á Stundinni. Hermann hefur verið nokkuð gagnrýninn á #metoo byltinguna, bæði í smásögu sem hann birti í nýjustu bók sinni, sem og í viðtölum. Hann nálgast þetta mál nokkuð á grunni þeirrar gagnrýni. Með öðrum orðum sé engan veginn vitað hvers eðlis meint brot Atla Rafns voru sögð vera. Allt of algenngt sé að gera ekki greinarmun á óæskilegri hegðun og grófum brotum. Hermann skrifar:
„En þá kemur ef til vill að kjarna máls: Það er ekki það sama að stela rabarbara úr garði og að myrða konu með köldu blóði. Og kvíavillur af þeim toga finnast ekki bara í tilbrigðum við suður-amerískar smásögur.
Því það er líka eðlisólíkt að vera sakaður um nauðgun og leiðindi. Þegar það spyrst út að einhver hafi misst starfið vegna kvartana sem spruttu upp úr #metoo án þess að nokkuð annað og nákvæmara fylgi sögunni merkir það að sá maður er ærulaus — því #metoo gerir ekki greinarmun á svæsnustu nauðgun og dónalegu bauli. Kynferðisáreitni nær yfir allan skalann og sennilegast er að þeir sem ekki þekkja til ætli það verra fram yfir það skárra.
Þarna á milli er að sjálfsögðu allur fjandinn.
En það gengur ekki upp að því sé leyft að hanga í lausu lofti hvort heldur er, því leyft að svífa um í óskilgreinanlegri þögn. Það skekkir alla hugsun um siðferðisleg efni. Sé það saknæmt athæfi — nauðgun — er aðstaða yfirmanna stofnana (og félaga) þeim mun verri; sé það ekki saknæmt athæfi samkvæmt lögum — pirrandi dónaskapur í orðum, til eða frá í allar áttir — er ekki óhugsandi að það sé siðferðisleg skylda þess sama yfirmanns að upplýsa með einhverjum mjög svo almennum orðum að svo sé, hafi málið á annað borð komist í almæli. Til þess þarf hann hreint ekki að rjúfa nafnleynd.“
