„Við erum að hrapa!“ heyrði Davíð Jónsson besta vin sinn hrópa um leið og flugvél, með þeim og tveimur öðrum innanborðs, steyptist niður í skóglendi. Á örskotsstund fór Davíð yfir líf sitt og hugsaði um allt sem hann hefði viljað gera öðruvísi. Hvernig hann hefði viljað koma betur fram við fólkið sitt. Síðan missti hann meðvitund. Nokkrum mínútum seinna kom hann til meðvitundar, fastur í flugvélarflakinu. Vinur, hans sem stýrt hafði vélinni, var skammt frá, látinn. Davíð og hinir farþegarnir tveir sluppu á ótrúlegan hátt og Davíð endurskoðaði allt sitt líf í kjölfarið. Í dag, 12 árum síðar, er hann er orðinn prestur í Bresku-Kólumbíu í Kanada.
Davíð er fæddur árið 1988 og ólst upp í Reykjavík fyrstu níu ár ævi sinnar. Árið 1997 flutti hann ásamt foreldrum sínum til Vancouver í Kanada, þar sem faðir hans, Jón Gunnar Jónsson, er fæddur. Í Vancouver hóf Jón Gunnar rekstur á tannlæknastofu og fjölskyldan undi hag sínum vel vestanhafs. Davíð sökkti sér í hjólabrettaiðkun sem var líf hans og yndi.
„Ég flutti aftur til Íslands árið 2005 og fór í menntaskóla þar, á IB-brautina í MH. Á þessum tíma kynntist ég honum Guðna,“ segir Davíð og á þar við Guðna Rúnar Kristinsson. Leiðir þeirra tveggja lágu saman í gegnum hjólabrettaiðkun en Guðni þótt einn besti „skeitari“ landsins. Hann var að læra flug og ætlaði að verða atvinnuflugmaður. Hann og Davíð smullu saman og urðu fljótlega bestu vinir. Davíð flutti síðan aftur til Vancouver.
Davíð var að eigin sögn ekki á góðum stað í lífinu á þeim tíma er slysið átti sér stað.
„Ég hugsa oft um hvernig það hefði verið ef ég hefði dáið þennan dag. Ég hefði ekki getað skilið við þessa jarðvist og verið stoltur af því hvernig ég var að lifa lífinu á þessum tíma. Ég var nýbúinn með menntaskóla og var ekki með neina sérstaka stefnu, ég vissi ekkert hvað ég var að gera eða hvert ég var að fara. Ég vann í byggingavinnu á milli þess sem ég reykti gras og seldi það,“ segir Davíð og bætir við að hann hafi sokkið ansi djúpt í neyslu á þessum tíma. „Ég fór úr einu sambandi í annað og var alltaf að leita að einhverju, ég vissi samt ekkert almennilega hverju ég var að leita að.“
Vorið 2007 voru vinirnir tveir sameinaðir á ný þegar Guðni flutti tímabundið til Vancouver til að safna flugtímum, enda var mun ódýrara að stunda námið í Kanada en á Íslandi.
„Hann var rosalega spenntur þegar hann sagði mér frá þessu plani. „Ég ætla að taka þig með og þetta verður „summer of our lifetime“, sagði hann. Þetta var frábært sumar, ég sýndi honum Kanada og kynnti hann fyrir vinum mínum og hann féll strax inn í hópinn. Allir kunnu vel við Guðna.“
Síðan rann upp 18. ágúst 2007.
Félagarnir Davíð og Guðni lögðu af stað í fjögurra sæta Cessna 172 frá Pine Meadows-flugvelli í norðvesturhluta Kanada. Í vélinni voru kanadískir vinir þeirra, þau Elliot Malmann og kærasta hans, Leah Gibson. Þetta átti að verða seinasti flugtími Guðna, sem ætlaði að snúa heim til Íslands daginn eftir. Stefnan var sett á Squamish, í gegnum Indian Arm-fjörðinn.
„Við vorum komin upp í fjöll þegar við sáum óveðursský,“ rifjar Davíð upp.
Vélinni var þá flogið inn yfir aflokaðan, brattan fjalladal, og það reyndist afdrifarík ákvörðun.
„Ég heyrði Guðna segja á íslensku: „Davíð, þetta er ekki gott, þetta er ekki gott“. Ég hafði aldrei áður séð hann hræddan.“
Guðni dró úr flughraðanum og ætlaði að reyna að snúa flugvélinni en ofreisti hana. Þegar hann reyndi að hækka flugið þá var það orðið of seint. Vélin var komin of langt.
„Framendinn stefndi niður og ég sá að hreyflana hætta að snúast,“ rifjar Davíð upp og líkir upplifuninni við það að vera í rússíbana.
„Ég fann magann þrýstast upp í þindina. Ég heyrði Guðna öskra á ensku: „We’re going down!“ (Við erum að hrapa!)“
Vélin steyptist á ógnarhraða til jarðar. Davíð minnist þess að hafa séð trjágreinarnar strjúkast utan í vélina á leiðinni niður.
Hann hugsaði um líf sitt
„Ég hef stundum verið spurður hvort ég hafi fengið „flashback“ þarna og séð allt líf mitt þjóta framhjá, en það var ekki þannig. Tilfinningin sem ég fann fyrir var yfirþyrmandi sorg, og eftirsjá. Ég hugsaði ekki um hvað ég ætti mikinn pening inni á bankabókinni minni eða hvað ætti marga vini á Facebook. Það eina sem komst að hjá mér á þessari stundu var það hvernig ég hafði komið fram við annað fólk í gegnum tíðina. Ég hugsaði hvernig ég hefði getað komið betur fram við fólkið í kringum mig. Ég var ekki stoltur af því hvernig ég hafði hagað mér; ég hafði sært marga. Það sem stendur eftir þegar þú deyrð eru tengslin við annað fólk.“
Vélin hrapaði í skóglendi og endaði í trjám og hékk flakið á hvolfi, rúmlega einn metra frá jörðu. Það seinasta sem Davíð man eftir var þegar vængir vélarinnar skullu ofan á trén. Síðan missti hann meðvitund. Þegar hann vaknaði 15 mínútum síðar komst hann að því að besti vinur hans var látinn. Davíð hékk á hvolfi í öryggisbelti, út úr vélinni.
Að sjá einn besta vin sinn látinn er sjón sem fylgir honum, að hans sögn, enn í dag. „Ég var allur út í blóði og bensíni og fóturinn á mér var fastur undir sætinu þar sem ég sat.“
Hinir tveir farþegar vélarinnar, þau Elliot og Lena, kærasta hans, sluppu með minniháttar meiðsl. Kanadískir og íslenskir fjölmiðlar greindu frá slysinu á sínum tíma og þótti Elliott vinna mikið þrekvirki þegar hann bjargaði lífi Davíðs og Lenu.
Davíð og faðir hans ræddu stuttlega við DV á sínum tíma þar sem fram kom að Elliot hefði dregið Davíð út úr vélinni og borið hann niður að á sem rennur um hundrað metrum frá slysstaðnum.
Til að komast niður þurftu þeir að klifra niður bratta kletta, en Davíð var alblóðugur og með marga opna skurði á líkamanum. Elliot kom Davíð fyrir við árbakkann og batt um sár hans, því næst sneri hann til baka og braut rúðu á flugvélinni til að ná kærustu sinni út. Hún var handleggsbrotin og gegnblaut af bensíni sem lekið hafði úr tanki vélarinnar. Í þriðju ferðinni reyndi Elliot að ná Guðna Rúnari út úr vélinni, en tókst ekki.
Þegar Elliot sneri aftur niður að ánni þar sem félagar hans lágu, hlúði hann að þeim og gerði tilraunir til að veifa björgunarsveitarþyrlum sem leituðu þeirra. Sjö klukkustundum eftir að vélin hrapaði fundust þau, en tvo klukkutíma til viðbótar tók að ná þeim heilum á húfi upp í þyrluna. Mjög þétt skóglendi er á svæðinu og þurftu björgunarmenn að síga niður úr þyrlu til þess að komast til þeirra.
Fram kom í fréttum á sínum tíma að ekki hefði mátt líða lengri tími áður en hópnum var bjargað. Slysstaðurinn er í mikilli hæð og svo kalt var í veðri að hætta á ofkælingu var mikil.
„Elliot gerði allt hárrétt, hann vafði teppi utan um þau og gerði að sárum þeirra. Hann bjargaði lífi sonar míns,“ sagði Jón Gunnar, faðir Davíðs í samtali við DV og bætti við að það væri mikil mildi að meiðsli Davíðs hefðu ekki verið alvarlegri en raun bar vitni. Í fyrstu var talið að hann hefði hlotið alvarleg höfuðmeiðsli. Svo reyndist ekki vera. Hann lærbrotnaði en brotið var hreint. Mikið hafi blætt úr höfði Davíðs og því talið að hann væri illa slasaður á höfði. Síðar hafi komið í ljós að um yfirborðssár hafi verið að ræða.
„Davíð og Lena voru bæði lögð inn á sama sjúkrahús og Elliot hefur komið að heimsækja þau. Það er mikill kærleikur meðal þeirra og gleði yfir því að vera á lífi, á sama tíma eru þau harmi slegin yfir fráfalli Guðna Rúnars,“ sagði Jón Gunnar í viðtalinu við DV og bætti við á öðrum stað að Guðni hefði verið afar myndarlegur og efnilegur maður. Andlát hans var mikið áfall.
„Ég segi alltaf að 18. ágúst 2007 sé minn seinni fæðingardagur. Ég gleymi því aldrei þegar ég vaknaði, eftir að hafa verið meðvitundarlaus í korter, og uppgötvaði að ég var ennþá á lífi. Ég hafði fengið annað tækifæri. Þarna gerði ég mér grein fyrir að ég yrði að breyta viðhorfi mínu til lífsins. Ég ákvað að þaðan í frá myndi ég breyta því hvernig ég kæmi fram við fólkið í kringum mig,“ segir Davíð.
Í kjölfarið fór Davíð að leita að tilgangi í lífinu, eins og hann orðar það. Hann er alinn upp í kristinni trú en fjarlægðist trúna sem barn og unglingur. Hann fór að lesa Biblíuna aftur og leitaði að svörum. Það leiddi til þess að hann hóf nám guðfræði og árið 2010 útskrifaðist hann með BA-gráðu í guðfræði. Í dag er hann giftur, fjögurra barna fjölskyldufaðir og starfar sem prestur í sóknarkirkjunni í Port Coquitlam. Hann heimsækir reglulega grunnskóla þar og miðlar af reynslu sinni, ræðir við ungmenni og hvetur þau til að lifa lífinu til fulls.
Á seinasta ári hrundi Davíð af stað herferðinni Love My City Week, ásamt 10 ungmennum úr sókninni og blaðamaður spyr hann nánar út í hugsunina þar að baki.
„Love My City Week snýst um að tengja saman fólkið, íbúana í borginni. Í eina viku kemur fólk saman og vinnur að hinum ýmsu verkefnum sem snúa að því að bæta og fegra umhverfið í borginni,“ útskýrir Davíð. Hann segir tilganginn meðal annars að útrýma einmanaleika og koma í veg fyrir einangrun, með því að láta fólk koma saman og gefa til baka til samfélagsins. Vikunni lýkur síðan með útihátíð þar sem þekktir tónlistarmenn og skemmtikraftar gefa vinnu sína. Davíð líkir stemningunni við anda jólanna, þar sem kærleikur og gjafmildi ræður ríkjum.
Verkefninu var ýtt úr vör í þremur borgum á seinasta ári, Coquitlam, Port Coquitlam og Port Moody. Viðtökurnar voru prýðilegar og yfir 1.000 manns tóku þátt, meðal annars með því að tína rusl á víðavangi og mála vegi sem höfðu verið ósnertir í tuttugu ár. Í ár bættist heimaborg Davíðs við, Pitt Meadows, og fjöldi þátttakenda hefur margfaldast. Stórfyrirtæki á borð við Coca-Cola, Starbucks og Home Depot hafa styrkt verkefnið rausnarlega.
Davíð stefnir enn lengra með verkefnið. Fyrsta skrefið er að koma Love My City í allar borgir í Kanada. Næsta skref er allur heimurinn.
„Þegar við komum öll saman, og leggjum ást við umhverfið og borgina okkar þá getur ekki annað en gott komið út úr því.“
