„Guðrún Lilja Magnúsdóttir, móðursystir mín, lést barnlaus árið 2012. Bú hennar var einfalt dánarbú barnlauss sambýlisfólks og enginn ágreiningur meðal erfingja sem voru eftirlifandi systkin og börn látinna systkina. Óskað var opinberra skipta undir árslok 2012. Í janúar 2013 tók Héraðsdómur Reykjavíkur búið til opinberra skipta og skipaði skiptastjóra. Árið 2015, lauk (fyrri) skiptum. Eignir Guðrúnar töldust nettó um 21 milljón kr. Þar af reiknaði skiptastjóri sér rúmar 5 m.kr.“
Segir Guðjón og bætir við að erfingjunum hafi þótt skiptin hafa tekið óeðlilega langan tíma og að skiptakostnaðurinn væri óeðlilega hár en enginn hafi þó lagt fram formlega kvörtun.
„Vorið 2017 boðaði skiptastjórinn óvænt aftur til skiptafundar því að „eftir að fyrri skiptum lauk bárust frá Arion banka upplýsingar um rúmlega þriggja m.kr. verðbréfaeign“. Að sögn skiptastjórans var ástæða seinkunarinnar klúður bankans. Skiptastjórinn bætti af þessu tilefni 1,3 m.kr við skiptakostnaðinn og sem varð samtals (5,3+1,3) 6,6 m.kr. Á þessum síðari fundi var kvörtun yfir háum skiptakostnaði færð til bókar. Tveimur dögum síðar upplýsti Arion banki aðspurður að skiptastjórinn hefði fengið vitneskju um verðbréfaeignina strax í janúar 2013 með tölvupósti á netfangið sitt hjá lögmannsstofunni. Það var því yfirsjón skiptastjórans en ekki bankans að verðbréfaeignin var ekki tekin með í fyrri skiptunum í júní 2015. Samt tók skiptastjórinn sér viðbótarþóknun og laug til um atvik.“
Segir Guðjón og bætir við að erfingi hafi næsta dag óskað eftir því við skiptastjórann að viðbótarkostnaðurinn 1,3 milljónir yrði látinn niður falla. Þessu hafi skiptastjórinn hafnað fjórum dögum síðar og tilkynnti Héraðsdómi Reykjavíkur þennan sama dag að skiptum væri lokið og að enginn ágreiningur væri um skiptin.
„Af þessu tilefni báru erfingjar það undir ýmsa lögmenn hvað þeir teldu eðlilega þóknun til skiptastjóra fyrir skipti á búi eins og þessu. Töldu þeir að skiptakostnaður hefði í mesta lagi átt að vera 1,3 til 2 milljónir króna en ekki 6,6 m.kr. Þremur dögum síðar kvartaði erfingi því til Héraðsdóms Reykjavíkur vegna hins háa skiptakostnaðar með ítarlegum upplýsingum um málavexti. Nokkrum vikum síðar svaraði Héraðsdómur Reykjavíkur að þar sem kvörtunin hefði komið meira en viku eftir að skiptum lauk „verða aðfinnslur ekki hafðar uppi gegn skiptastjóra. Erindi þitt verður því ekki tekið til frekari afgreiðslu“.
Segir Guðjón og bendir á að það geti verið mikil verðmæti fólgin í því fyrir lögmenn að fá gott bú til skiptanna og þá ekki síst ef þeir geta sjálfir ráðið þóknun sinni.
„Lögmenn eru misjafnir, sumir sanngjarnir, aðrir óskammfeilnir ruddar sem svína á fólki í skjóli kunnáttuleysis neytenda/umbjóðenda sinna í lögum og taka sér margfalda þóknun og komast flestir upp með það.“
Segir hann og að uppfæra þurfi starfsaðferðir dómstóla við umsjón skipta.
„Úthlutun búa þarf að byggjast á faglegum, gagnsæjum vinnubrögðum, þóknun þarf að vera hæfileg og raunverulegt eftirlit með því að allt gangi vel fyrir sig. Þeir sem óska eftir opinberum skiptum eða sæta þeim ættu að fá leiðbeiningar hjá viðkomandi dómstóli um ferlið framundan. Fræða þarf fólk um hvers þarf að gæta í samskiptum við skiptastjóra, hversu langan tíma eðlilegt er að skipti taki, hverjar eru eðlilegar þóknanir, hvernig á að bera sig að við kvartanir. Hugsanlega ættu dómstólar að bjóða út slatta af skiptum, öðru hverju til að fá sanngjarnt verð sem skiptaþolar fá að njóta. Útgangspunkturinn þarf að vera að gæta sanngirni milli allra viðkomandi það er neytenda og lögmanna.“
