Gunnar Nelson var að slást um daginn. Eins og venja er fer Ísland á hliðina og skiptist fólk í tvær fylkingar sem takast á í nokkra daga. Báðar fullvissar um eigið ágæti og telja sig hafa sannleikann í bakhöndinni. Hvor hópurinn verður ofan á veltur yfirleitt á úrslitunum hjá Gunnari sjálfum.

Sumir fyllast heilagri vandlætingu, kalla þetta blóðbað og kalla eftir bönnum. Að það geti ekki talist íþrótt þegar tveir einstaklingar stíga inn í hringinn til að reyna að gera hvor annan meðvitundarlausan. Þetta er yfirleitt fólk af eldri kynslóð og háskólamenntað pakk. Forræðishyggjulið sem þykist vita hvað öðrum er fyrir bestu.

Bolirnir fylkja sér á bak við Gunnar og hans iðju. Segja að hann sé frábær fyrirmynd fyrir æsku landsins. Heilsteyptur og góður piltur. Þetta fólk reynir líka að ljúga því að okkur að þetta sé allt saman mjög faglegt og enginn í raunverulegri hættu. Sem er auðvitað hlægilegt kjaftæði. Það vita allir innst inni að þetta er stórhættulegt.

Svarthöfða finnst þessi umræða vera ákaflega þreytt og lýjandi. MMA er hættulegt og það ætti að leyfa það. Hver sem er nógu heimskur til að taka þátt í þessu ætti vitaskuld að mega það. En glæpurinn er hversu fjári leiðinlegt þetta er. Að sjá tvo menn faðmast, liggjandi á nærbuxunum er afleitt afþreyingarefni. Kannski yrði það skárra ef þeir fengju að nota vopn.

Svarthöfði leggur til að sjónvarpsstöðvarnar hérna hætti að sýna þessa bölvuðu vitleysu en taki almennilegt hringleikahús inn í staðinn. Ameríska fjölbragðaglímu. Það er langtum betri skemmtun, bæði innan hringsins og utan. Í fjölbragðaglímunni er gegnumgangandi söguþráður, litríkar persónur og langtum tilþrifameiri fangbrögð en sjást í MMA.

Amerísk fjölbragðaglíma er ekki bara skemmtilegri heldur er hún einnig ærlegri. Þar eru leikendur ekki að þykjast vera neitt annað en þeir eru. Vöðvaskrímsli á sterum og kókaíni sem deyja flestir langt fyrir aldur fram. Ef við ætlum að leyfa bardagaíþróttir í skylmingaþrælastíl þá ættum við að gera það með stæl.