Ímyndum okkur nýja íslenska glæpaseríu sem tekin er til sýninga á RÚV. Söguþráðurinn er að tvær blaðakonur reyna að kúga fé út úr forsætisráðherra. Víkingasveitin handtekur svo konurnar þegar þær ætla að taka við peningum í skiptum fyrir upplýsingar. Ég held að allir myndu fussa og sveia yfir þessari glæpafléttu.

Mér varð hugsað til þessa þegar ég heyrði fólk tala um plottið í Ófærð, þáttunum hans Baltasars sem nú eru sýndir á RÚV. Þetta fólk sem ég er að vísa til talaði um að söguþráðurinn væri eitthvað svo galinn. Ég er ekki sammála. Mér finnst þetta skemmtilegir þættir.

Fyrsti þátturinn var reyndar aðeins ruglingslegur. Eftir annan þáttinn var ég enn með nokkur spurningarmerki en þau hurfu eins og dögg fyrir sólu eftir að hafa horft á þriðja þáttinn. Nú get ég ekki beðið eftir þeim fjórða.

Ólafur Darri, með fráhneppt í öllum veðrum, er flottur. Ég þekki svona lögreglustjóra úti á landi og Ólafur Darri túlkar hann vel. Auðvitað eru hnökrar á ýmsu í gerð þáttanna og hefur verið rætt um hljóðgæði, sérstaklega í samtölum. Það fer í taugarnar á sumum sem vel þekkja til bæði á Siglufirði og Seyðisfirði að klippt er á milli bæjarfélaganna. Ég segi: Lítum fram hjá þessu og horfum á söguna og söguþráðinn.

Ég hlakka til að sjá fjórða þáttinn og vonast þá eftir því að hið dulúðuga myndskeið af Halldóru Geirharðsdóttur sem prestur komi við sögu. Mér sýnist þættirnir hafa ágætan stíganda og nú fer „plottið að þykkna“.

Þegar þriðja þættinum var að ljúka fékk ég þessa þægilegu hugsun. „Ohh búið!“ Ég segi þægilegu, vegna þess að þá hefur sjónvarpsefnið náð tökum á manni. Allir sem framleiða sjónvarpsefni eru að reyna að kalla fram þessa tilfinningu hjá áhorfendum. Baltasar og félagar í Ófærð náðu þessum hughrifum fram hjá mér um síðustu helgi. Vel gert og takk fyrir mig. Bíð spenntur eftir meiru.