„Ég man að ég sá nýlega heima hjá mömmu og pabba eitthvað mjög gamalt viðtal við mig þar sem ég var spurð: „Hvað ætlar þú að verða þegar þú verður stór.“ Svarið var einfalt: „Ég ætla að verða fræg.“ Aumingja mamma hlýtur að hafa hugsað að krakkinn væri ekki með neina stefnu í lífinu. En ég er alltaf mjög þakklát samfélagsmiðlum af því að það voru eiginlega þeir sem komu þessu öllu af stað hjá mér. Ég byrjaði á snapchat þegar allir voru að byrja þar og svo byrjuðu fylgjendurnir að koma og í kjölfarið af því var ég beðin um að veislustýra árshátíð Bootcamp Reykjavíkur og eftir það byrjaði boltinn að rúlla. Ég fékk í kjölfarið fyrsta stóra „giggið” mitt í gegnum Davíð Lúther, sem var að kynna Colour Run, sem var algjör geðveiki og 12 þúsund manns mættir og ég fann mig bara strax mjög vel í þessu hlutverki. Ég trúði því ekki að ég gæti staðið fyrir framan allt þetta fólk og unnið við það. Ég fæ þessa tilfinningu ennþá og vil alls ekki missa hana. Að finna þakklæti yfir því að fá að vinna við að skemmta fólki og stundum trúi ég því eiginlega ekki að þetta sé vinnan mín,“ segir Eva og heldur áfram:
„En einmitt af því að ég vil ekki missa þessa tilfinningu er svo mikilvægt að endurnýja sig og staðna ekki. Ég vil vera ennþá 75 ára gömul uppi á sviði að skemmta fólki og vera jafnþakklát og glöð yfir því og ég er núna. Ég vann í 20 ár í blómabúð með mömmu minni og fannst það mjög gaman, en mér líður eins og ég sé búin að finna það sem ég á að vinna við núna. Ég hef alltaf verið að skapa eitthvað, alveg síðan ég var barn og þar líður mér best. Ég held að mamma og pabbi hafi séð þetta í mér mjög snemma og ég var alltaf að biðja pabba um að koma með vídeócameruna að taka upp VHS myndbönd af mér.”
Eva var lengi vel mjög stressuð áður en hún steig á svið til að skemmta fólki. Hún talar í þættinum um tilfinninguna sem fylgir því að koma fram fyrir framan hópa af fólki.
„Fyrstu 2-3 árin gat ég oft ekki borðað áður en ég átti að koma fram og var með í maganum, en svo leið mér alltaf vel um leið og ég var komin í aðstæðurnar og fannst ég vera á heimavelli. En það var alveg sama hvað ég gerði þetta oft, ég hélt samt alltaf áfram að fá þessar tilfinningar á undan, hætti að tala heima hjá mér áður en ég fór í veislustjórnir og skemmtanir. En svo gekk þetta alltaf vel og mér leið alltaf jafnvel þegar ég kom af sviðinu. Sem betur fer hefur þetta breyst og þessi fiðringur sem ég fæ í magann er ekki jafn dramatískur núna og ég er í meiri slaka gagnvart þessu öllu núna. En ég er samt ánægð með að ég finni enn smá kvíða, spenning og fiðring, af því að þegar það hættir mun ég þurfa að hugsa hvort ég sé ekki lengur með metnaðinn fyrir þessu.“
Eva fer í þættinum yfir tímabilið þar sem hún rak blómabúð með mömmu sinni og hvernig það var að segja skilið við þann kafla í lífi sínu.
„Við mamma höfum alltaf átt mjög fallegt samband, þannig að það gekk alltaf vel hjá okkur að vinna saman. Ég nærist á fólki og elska að vera með fólki, þannig að það er kannski smá þversögn að það sem ég elskaði í blómabúðinni var að fá að vera ein með sjálfri mér. Við vorum bara tvær með búðina að skipta vöktum ég og mamma og mér fannst það vera heilun fyrir mig að dúlla mér í að búa til skreytingar og hlusta á góða tónlist. En svo kannski var ég að klára vakt og klæða mig í nælonsokkabuxur og kjóla á leiðinni að skemmta fyrir framan nokkur hundruð manns og þá áttaði ég mig á því að það var það sem ég brann fyrir. Þegar mamma fór að tala um að hún vildi selja búðina sá ég alltaf fyrir mér að ég myndi taka við og skemmtanirnar yrðu með til hliðar. Ég sá aldrei fyrir mér að ég yrði ekki í blómabúðinni. En svo þegar kom að þessu fann ég að það væri ekki mín leið að halda því áfram og að ég ætti að fara „all in“ í að skemmta og vinna við það. Ég man stinginn í magann þegar ég áttaði mig á því og ég fór að hágráta þegar ég sagði mömmu það að ég ætlaði að fara aðra leið, en það hjálpaði við ákvörðunina hvað hún studdi vel við bakið á mér,“ segir Eva, sem segir það hafa kallað á talsverða óvissu að taka þetta skref.
„Ég er í grunninn mikil rútínukona og ég man að fyrst var ég alltaf að hugsa: „En hvað ef fólk hættir bara að bóka mig?” Og þurfti að mæta þessarri miklu öryggisþörf innra með mér. En svo á einhverjum punkti áttaði ég mig á því að það versta sem gæti gerst væri að ég myndi bara snúa til baka í að opna blómabúð ef að hitt myndi ekki ganga upp. En það sem gerðist var að við það að taka ákvörðun um að fara af fullum krafti í skemmtanirnar leysti úr læðingi einhverja nýja orku innra með mér. Um leið og við læstum búðinni í síðasta sinn var eins og það opnuðust margar hurðir og ég hef ekki litið til baka síðan. Ég er virkilega ánægð og stolt með sjálfa mig að hafa látið vaða og taka sénsinn. Nú er ég allavega með góða pepp sögu fyrir börnin mín og barnabörnin.“
Hægt er að nálgast viðtalið við Evu og öll viðtöl og podköst Sölva Tryggvasonar inni á solvitryggva.is
