„Það getur verið erfitt að finna aftur leikgleðina sem maður hafði sem barn og unglingur þegar það er komin mikil pressa og góð laun og þetta er orðin vinnan þín og búið að vera í langan tíma. Það hljómar kannski vanþakklátt, en ég held fólk geti farið að finna leiða í öllum störfum, alveg sama hvað þau eru frábær og þó að þú hefðir gefið allt fyrir það sem barn. En ég man að þegar ég fór aftur út eftir að hafa komið heim til Íslands í eitt ár, þá fann ég þessa leikgleði aftur. Meðvitaður um að það væri komið á seinni hlutann kom aftur inn mikið þakklæti og gleði yfir því að fá að spila handbolta á þessu „leveli.“ Þá var ég búinn að vera á Íslandi í ár, en að komast aftur til Vesprem og fá að spila þar kveikti aftur krakkann í mér. Þarna fór ég aftur að hlakka til að mæta á allar æfingar og leikgleðin kviknaði algjörlega upp á nýtt.“
Aron ákvað nýlega að hætta í handbolta, þó að hann sé í raun enn í toppformi og gjaldgengur á stóra sviðinu.
„Ég hef alltaf átt auðvelt með að taka stórar ákvarðanir og þegar ég tók þessa ákvörðun var ég bara búinn að taka hana. Ástæðan fyrir því að ég hætti núna var fyrst og fremst að ég fann að ástríðan fyrir leiknum væri að fara niður. Það komu alltaf smá fiðrildi fyrir stóru leikina, en ég man eftir því þegar ég var að spila í átta liða úrslitum í meistaradeildinni og fann fyrir leikinn að það vantaði einhvern neista sem hafði alltaf verið þarna. Það fór gjörsamlega með mig og ég man að eftir leikinn fannst mér ég allt í einu vera í þessu á röngum forsendum. Þetta var ein af stóru ástæðunum fyrir því að ég ákvað að hætta. Mér hafði aldrei fundist erfitt að peppa mig í að vera alltaf með fullan fókus og fulla ástríðu. En svo kom líka þessi hugsun hjá mér hvort ég ætti að taka 2-3 ár þar sem ég væri kominn í minni rullu og þægilegra hlutverk eða þægilegri deildir, en ég vildi það bara ekki. Það að ég myndi ekki fá boltann þegar það væru nokkrar mínútur eftir var eitthvað sem ég átti erfitt með að hugsa mér. Sú hugsun kom alveg upp að fara til Qatar eða annað þar sem væru góð laun en auðveldari deild, en það var aldrei raunverulegur kostur fyrir mig,” segir Aron, sem segir það hafa gerst mjög hratt að hann áttaði sig á því að ferillinn væri að styttast í annan endann:
„Mér fannst vera ógeðslega langt í endann á ferlinum alveg fyrstu 10-11 árin. Þú ert ungur svo lengi og alveg frá nítján til þrjátíu ára líður þér eins og það sé mjög mikið eftir. En svo ertu bara allt í einu kominn í eldra liðið í fótbolta í upphitun og svo er maður allt í einu orðinn einn sá elsti í liðinu. Þetta gerist rosalega hratt og maður fattar þetta bara allt í einu. Núna þegar það fer að styttast í stórmót í janúar er ég auðvitað stöðugt spurður að því hvort það kitli ekki að taka upp skóna aftur, en svarið er bara nei. Ég ræddi þetta auðvitað við nokkra áður en ég tilkynnti ákvörðunina um að hætta. Við Guðjón Valur erum mjög góðir vinir og hann sagði mér bara að vera búinn undir það að í janúar og maí myndi ég líklega þurfa að fara í gegnum tilfinningar um að vilja vera á vellinum. Annars vegar með landsliðinu á stórmóti og svo í stærsta glugganum hjá félagsliðinu. Það verður auðvitað skrýtið að vera ekki með þegar EM verður flautað til leiks og Ísland komið út á gólfið. En ég hef engan áhuga á að fara aftur á handboltaæfingu og er mjög sáttur við þessa ákvörðun.“
Aron fer í þættinum yfir stærstu sigrana og erfiðustu ósigrana á ferlinum og þar er fyrst og fremst eitt mót sem situr í honum. Það eru Ólympíuleikarnir árið 2012.
„Þetta situr ennþá í mér í dag. Þegar ég lít til baka á landsliðsferilinn þá eru ákveðin vonbrigði þó að við höfum náð þarna þriðja sæti og medalíu 2010, en ég ætlaði mér alltaf að ná í fleiri medalíur. Við vorum í mesta sénsinum frá 2011-2013. Væntingarnar frá þjóðinni voru ekkert brjálaðar fyrir mótið og við sjálfir vorum líka alveg jarðtengdir. En við fundum það og sáum fyrir mótið að við vorum með raunverulegan möguleika á að vinna þetta mót. Fókusinn var rosalegur og það sást alveg í riðlakeppninni þegar við unnum bæði Frakka og Svía í riðlinum okkar. Eftir þá sigra fann maður alveg að væntingarnar hjá íslensku þjóðinni ruku upp. Við unnum riðilinn og mættum svo Ungverjum í átta liða úrslitum, sem voru auðvitað mjög sterkir þó að þeir hafi verið í fjórða sæti í sínum riðli. Ég hef aldrei horft á þennan leik aftur, en í minningunni var þetta mjög jafnt allan tímann, en tilfinningin var alltaf að við myndum svo taka þetta í lokin. En svo klúðrum við víti í blálokin og þeir fara beint upp og skora og svo bara töpum við leiknum og mótið búið. Ég man að ég raunverulega trúði þessu ekki í nokkra daga á eftir,” segir Aron og heldur áfram:
„Svo gerði það þetta ekki auðveldara að Svíar og Frakkar mættust í úrslitum, hvoru tveggja lið sem við vorum nýbúnir að vinna. Ég mun aldrei horfa á þennan leik og þar af leiðandi aldrei leikgreina þetta neitt nánar. Ég held að enginn í liðinu hafi horft á þennan leik aftur og muni ekki gera. Þegar við hittumst, þá ræðum við þetta aldrei og ef einhver kemur að okkur til að tala um þetta skiptum við bara um umræðuefni. Þetta voru klárlega stærstu vonbrigðin á ferlinum og situr rosalega í manni.”
Sölvi og Aron gerðu saman viðtal þegar Aron var að byrja ferilinn 17 ára gamall og í þættinum spyr Sölvi hann hvort hann hafi séð þennan feril fyrir sér þá.
„Ég var reyndar með svo gott sjálfstraust á þessum tíma að ég ætlaði mér alltaf alla leið. Ég sá alltaf fyrir mér að spila í bestu liðunum og það var alltaf markmiðið að eiga svona feril. En ég gerði mér samt enga grein fyrir því hve mikil vinna það yrði og hvernig vegferðin myndi verða. Maður er pínu „naive” þegar maður er svona ungur og flytur einn til útlanda í fyrsta sinn. Svo sér maður fljótt að þetta er allt talsvert stærra en maður áttaði sig á og svo kemur inn pressa og annað sem maður áttar sig ekki á þegar maður er bara ungur og fullur af ástríðu. En þegar ég horfi til baka er ég þakklátur fyrir það hvað ég var með einfalt sjónarmið á þetta þegar ég fór fyrst út og líka þakklátur fyrir það hvað foreldrar mínir ólu mig vel upp og gáfu mér gott veganesti. Þegar ég horfi til baka er ég mjög þakklátur fyrir þennan feril og allt það sem ég hef fengið að upplifa.“
Hægt er að nálgast viðtalið við Aron og öll viðtöl og podköst Sölva Tryggvasonar inni á solvitryggva.is
