Áður en nefskattur vegna RÚV var tekinn upp á Íslandi bar öllum eigendum sjónvarps og útvarpstækja skylda til að greiða svokölluð afnotagjöld. Á árunum 1981-1985 birtust reglulega auglýsingar í Ríkissjónvarpinu þar sem landsmenn voru minntir á að greiða gjaldið– með vægast sagt eftirminnilegum hætti. Hugmyndasmiður auglýsinganna var Rósa Ingólfsdóttir.
Jón Thor Haraldsson blaðamaður orti eftirfarandi stöku sem birtist í Þjóðviljanum árið 1985:
Sjónvarpið fyllist með fávitatón
og fíflskaparhverirnir gjósa.
Slíkt er vor árlega „irritation“:
Innheimtudeildin og Rósa.
Í fyrstu auglýsingunni, sem birtist á skjám landsmanna í september 1981, voru dillandi diskómeyjar fengnar til að minna menn á afnotagjaldið. Í kjölfarið töluðu margir um „dillibossaauglýsinguna“. Ári síðar birtist auglýsing þar sem nokkrir karlar dingluðu sér í dulúðlegu þokukófi og ung stúlka dillaði sér í gervi æðarfugls. „Þetta er ekki auglýsing um æðarvarp, þetta er ekki auglýsing um andvarp, þetta er ekki auglýsing um kúluvarp,“ heyrðist kór syngja undir.
Í mars 1982 hringdi óánægður sjónvarpsnotandi í Morgunblaðið og vildi koma eftirfarandi á framfæri:
„Það er furðuleg auglýsing sem sjónvarpið birtir æ ofan í æ um þessar mundir, til þess að minna á greiðslu afnotagjalda. Auglýsingin minnir einna helst á bruðl, of mikla yfirbyggingu og offitu, og verkar ef til vill öfugt við það sem henni er ætlað. Ég væri að minnsta kosti búinn að greiða þetta gjald, ef hún hefði ekki verið.“
Í þriðju auglýsingunni sem sýnd var mátti sjá skælbrosandi par spóka sig um í „Innheimtulandi“ þar sem búklausir handleggir sveifluðu kaffibollum og vingjarnlegur og bústinn snjókarl veifaði til áhorfenda.
Í mars 1983 skrifaði reiður áhorfandi til Morgunblaðsins og kallaði innheimtuauglýsingarnar „óþolandi þjóðar hneisu“.
„Sjónvarpið ætti að sjá að þessar innheimtuauglýsingar eru barnalegar, niðurlægjandi fyrir RÚV og hljóta að kosta meira en svo, að það borgi sig að „skandalísera“ þannig í hvert skipti sem RÚV vill fá aurana sína.“
Í innheimtuauglýsingunni 1984 voru fætur í aðalhlutverki, fætur pilts sem var að bjóða stúlku út, fætur pípu lagningamanns, ellilífeyrisþega, sjómanns og ræstingakonu.
„Ég vona bara að ég hafi bæði glatt og hneykslað marga, meira er ekki hægt að biðja um í auglýsingagerð,“ sagði Rósa Ingólfsdóttir, höfundur auglýsinganna, í samtali við DV í september 1984.
Þá kom fram að fjölmargir af eldri kynslóðinni hefðu neitað alfarið að greiða afnotagjöldin eftir að hafa séð umrædda auglýsingu. Rósa sagði einnig:
„Ef þessi auglýsing hneykslar einhverja þá hlýtur það að vera fólk af kynslóðinni sem fæddist á árunum 1910–1918. Á þeim árum var kynlífsfræðsla í lakara lagi og fólk fyrir bragðið óþarflega bælt. Það er einhver feimni í þessu fólki.“
Það voru þó ekki allir hneykslaðir á Dillibossaauglýsingunum svokölluðu. Í samtali við Vikuna í desember 1981 svaraði Arnþrúður Karlsdóttir aðspurð að auglýsingin væri sú besta sem hún myndi eftir. Í lesenda bréfi Morgunblaðsins í september 1981 skrifaði maður nokkurað nafni Ragnar:
„Innheimtuauglýsing sjónvarpsins er prýðileg, vel hugsuð og uppsett. Ég skora á útvarpsráð að taka myndina til sýningar á nýjan leik, því að hún var sjónvarpinu til sóma. Karlmaðurinn er ákveðinn en kurteis innheimtumaður fyrir stofnunina. Dömurnar dansa eftir tónlistinni sem útvarp og sjónvarp láta okkur hafa svo mikið af, jafnvel svo að sumum finnst fullmikið, og þær eru eiginlega músíkin holdi klædd. Með fegurð sinni og mýkt túlka þær hlýlegt viðmót sjónvarpsins gagnvart notendum, sjáendum og heyr endum. Ekki veitir af þegar verið er að rukka afnotagjöldin. Mig undrar það stórlega, að útvarpsráð skuli hlaupa eftir duttlungum einhverra sérviskufullra persóna, jafnvel þó að þær eigi sæti í jafnréttisráði, sem af öfund og ergi leggja allt út á verri veg. Eða á að fara að ritskoða listaverk hér hjá okkur að rússneskri fyrirmynd?“
Sögusvið seinustu auglýsingarinnar, sem birtist árið 1985, var einhvers konar fútúristísk geimveröld þar sem spandexklæddir „tæknimenn“ með bleika herðapúða stóðu vaktina við innheimtuvélar.
Í samtali við Vikuna árið 1988 sagði Rósa:
„Ég kærði mig alls ekki um að gera auglýsingu í stíl við til kynningar frá einhverjum sýslumönnum sem hóta fólki nauðungaruppboði eða fang elsi ef það borgaði ekki sín gjöld tafarlaust. Hins vegar vildi ég ná athygli fólks á jákvæðan hátt og tel að mér hafi tekist það. Alla vega voru allir sammála um það þremur árum seinna að þetta hefði tekist mjög vel. Kynhvötin og gleðin eru þau atriði sem mest er höfðað til þegar verið er að koma einhverju á framfæri með auglýsingum.“
