Ég sá á dögunum gamla kvikmynd um hljómsveitina Doors og söngvarann Jim Morrison. The Doors urðu til á umbrotatímum í sögu Bandaríkjanna þegar Vietnam stríðið geysaði sem hæst. Þegar hljómsveitin stóð á hátindi frægðar sinnar var Morrison kyntákn og spámaður sinnar samtíðar. Hann ögraði með kynferðislegum tilburðum á sviði og spekingslegum textum sem fæstir skildu. Yfirvöld óttuðust hann en aðdáendahópurinn elskaði hann.

Vandamálið var þó að hann var fíkill sem hafði litla stjórn á lífi sínu. Fíkninni fylgdi mikil dauðaþráhyggja sem er áberandi í öllu lífi hans. Morrison daðraði við dauðann og lofsöng hann í textum sínum. Söngvarinn dó ungur undir dularfullum kringumstæðum á hótelherbergi í París 1971. Leiði hans í borginni varð áfangastaður dauðadýrkenda og aðdáenda sem söfnuðust þar saman í vímu og þvældu um spekina í óskiljanlegu ranti Morrisons. Í hugum þessa fólks var hann eins og dyravörður á mörkum lífs og dauða sem bauð fólk velkomið inn á spennandi skemmtistað.

Þessi aðdáun á dauðanum er algeng meðal fíkla. Dauðinn er eins og spennandi og sjálfsagður áfangastaður í ferðabækling. Fólk leikur sér með lífshættuleg efni af fullkomnu kæruleysi og er alltaf tilbúið að prófa eitthvað nýtt. Skammtastærðir ráðast af hreinum tilviljunum. Mörkin milli slysadauða og ofurvímu eru hárfín. Afleiðingar láta ekki á sér standa. Allt of stór hópur ungs fólks deyr árlega vegna ofskammts af einhverju lyfi.

Allir sem starfa við meðferð fíkla þekkja þessa léttúðlegu afstöðu til eigin endaloka. Dauðinn er ekki endir heldur eftirsóknarverður og sjálfsagður hluti af vímunni. Það er afskaplega erfitt að bjarga einhverjum sem er hringtrúlofaður dauðanum og umgengst hann af fullkomnu kæruleysi. Saga Jim Morrisons og margra annarra fíkla er sorgleg vegna þess að hann og þeir telja sér trú um að dauðinn sé merkilegri en lífið sjálft.Því fer sem fer.

„This is the end, my only friend the end!“