Mörg sveitarfélög eyða gríðarlega hárri prósentu skatttekna í stjórnsýslu. Reynslubolti úr sveitarstjórnarmálum, fyrrum bæjarstjóri Bolungarvíkur og Dalabyggðar Grímur Atlason, velti fyrir sér stjórnsýslukostnaði nokkurra sveitarfélaga víða um land í pistli á Facebook síðu sinni. Hann segir það með ólíkindum hve miklir fjármunir fari í að reka lítil sveitarfélög víða um land. Sum staðar fari næstum því helmingur skatttekna í rekstur stjórnsýslu og Grímur vill að meiri áhersla verði lögð á sameiningu smærri sveitarfélaga. Ef farið yrði í slíkar aðgerðir er hægt að nýta þessa peninga í þarfari verkefni en að borga sveitarstjórnarfólki laun.
Grímur tekur nokkur dæmi víða af landinu máli sínu til stuðnings þar sem smærri sveitarfélög eyða gríðarlegum fjárhæðum í rekstur stjórnsýslu. Þessar tölur fær hann úr ársreikningum sveitarfélaganna frá árinu 2015.
Í Reykhólahreppi búa 267 manns og hafði hreppurinn tæpar 117 milljónir í skatttekjur árið 2015 og fékk 155 milljónir frá jöfnunarsjóði sveitarfélaga. Þar fóru hvorki meira né minna en 43% skatttekna í rekstur stjórnsýslu eða rúmar 49 milljónir króna.
Í Kaldrananeshreppi búa hvorki meira né minna en 103 íbúar. Þar fær hreppurinn rúmar 47 milljónir í skatttekjur og tæpar 37 milljónir frá jöfnunarsjóði. Þar fara 17,9 milljónir í stjórnsýsluna eða 38% af skatttekjum hins 103 íbúa hrepps.
Í Súðavík á Vestfjörðum búa 184 manns. Þar skiluðu skatttekjur 101,4 milljónum í kassann árið 2015 og jöfnunarsjóður lagði til nánast sömu upphæð. Stjórnsýslan tók til sín 37,8 milljónir eða sem nemur 37% af skatttekjum Súðavíkur.
Að lokum nefnir Grímur Borgarfjarðarhrepp þar sem 124 manns búa. Þar græddi hreppurinn 51,7 milljónir í skatttekjur og fékk hann 61 milljón frá jöfnunarsjóði. Stjórnsýslan þar kostaði 18,4 milljónir eða 36% af skatttekjum.
Svona getur maður haldið áfram. Það hlýtur að vera hægt að nota peningana betur en þarna er gert. Þessi rekstur stjórnsýslunnar (sveitarstjóra, sveitarstjórna, skrifstofu o.s.frv.) fyrir jafn mikið hlutfall skatttekna sveitarfélaganna hreinlega æpir á breytingar,
segir Grímur og lýkur svo pistlinum með vangaveltum um það hvers vegna Reykhólahreppur, Strandabyggð, Kaldrananeshreppur og Árneshreppur sameinist ekki svo dæmi sé tekið og nái þar með niður þessum háa stjórnsýslukostnaði. Margt uppbyggilegt væri eflaust hægt að gera fyrir þá fjármuni.
