Yfirleitt finnst mér áramót ekki svo mikilvæg að þau kalli sérstaklega á uppgjör. Mér leiðiyt frekar þegar rifjaðar eru upp fréttir af tiltölulega nýliðnum atburðum.

En árið 2014 er dálítið sérstakt. Það var nefnilega hundleiðinlegt. Þá er ég að meina í heimspólitíkinni.

Viðurstyggilegar öfgahreyfingar vaða uppi – bjartsýnin í arabíska vorinu er gufuð upp og við er tekin svæsin leppstjórn herforingja í Egyptalandi, en í Írak og Sýrlandi fara ungir nihilistar um myrðandi og nauðgandi í nafni íslamstrúar. Að þessu laðast ungt fólk frá Evrópu – það er áhyggjuefni.

Ísraelar gerðu grimmilegar árásir á Gaza, nú hefur komið í ljós að eyðileggingin var enn meiri en talið var í sumar. Ofsatrúaröfl ná sífellt meiri undirtökum í pólitíkinni í Ísrael, draumurinn um heimaland gyðinga hefur breyst í rasíska martröð.

Nýfasisma vex ásmegin í Evrópu, hann er víða klæddur í jakkaföt og með bindi, en ógnin er söm. Það er stórt verkefni fyrir lýðræðissinna að stöðva framrás fasismans á næstu árum og verður ekki auðvelt.

Rússland hrynur að innan frá vegna óstjórnar, spillingar og lækkandi olíuverðs. Viðskiptaþvinganir Vesturlanda gera stöðuna enn erfiðari. Pútín notar hefðbundin ráð autokrata og magnar upp þjóðrembu. Í þessu ástandi er þessi litli og lítilsigldi maður, sem var skapaður af KGB, afar hættulegur.

Þetta er ekki skemmtileg staða, þróunin á árinu gefur lítið tilefni til bjartsýni. Í Evrópu ríkir efnahagsleg stöðnun, en í Bandaríkjunum virðist efnahagsbati ekki skila sér til almennings. Hlutabréfamarkaðir bólgna út, fjármálavaldið drottnar yfir stjórnmálunum og ójöfnuður er að verða helsta einkenni samtímans.