Orðustand er nokkuð óskiljanlegt.
Mestu orðumenn allra tíma voru kommmúnistaleiðtogar í Rússlandi. Þeir hengdu orður hver á aðra þangað til þeir urðu eins og jólatré, gátu varla staðið fyrir pjátrinu.
Stundum hengdu þeir jafnvel orður á sjálfa sig.
Ef einhverjir verðskulda orður þá það helst fólk sem vinnur óvænt afrek. Bjargar mannslífum. Fær stórkostlegar hugmyndir. Vinnur af fórnfýsi.
En almennt er ástæðulaust að láta fólk fá orður fyrir að vinna vinnuna sína.
Það hefur tíðkast hér að orður eru hengdar á ráðherra. Ástæðan er fyrst og fremst sú að þá er auðveldara að skipa í sæti veislum. Þetta er semsagt einhvers konar prótólkoll.
En orðuhafinn stækkar ekkert vegna þessa – heiðursmerkið sjálft gerir það yfirleitt ekki heldur. Það er jafnvel hugsanlegt að af þessu séu smækkunaráhrif.
Enda er þetta helst til marks um fánýti, tildur og hégóma.
Gáfaður vinur minn orðar þetta svo á Facebook:
Orðuveitingar hafa alltaf verið gamanefni á Íslandi því orður njóta engrar virðingar, enda óþjóðlegar.
