Það er dásamleg veðurblíða suðvestanlands á Þorláksmessu. Himininn er heiður og litfagur, sést til sólar nú um hádegisbil. Þetta er kærkomið eftir umhleypinga desembermánaðar.

Miðbærinn skartar sínu fegursta með jólaljósum sínum og þar er ekki hálka á stéttum, enda eru þær upphitaðar. Annars eru Íslendingar lélegir í að moka snjó frá húsum sínum og vinna bug á hálku. Ég gekk framhjá rússneska sendiráðinu þar var allur ís á bak og burt af stéttinni.

Fór sjálfur í Byko og keypti 25 kíló af svokölluðum hálkubana, dreifði hér umhverfis húsið.

Ævintýri gerast enn á jólum. Það er rífandi gangur í ritun skáldskapar á Íslandi og nú eru helstu tíðindin að bók eftir tiltölulega óþekktan höfund, Ófeig Sigurðsson, tyllir sér í efsta sæti metsölulista. Fyrir ofan spennubækurnar.

Öræfi er líka bráðskemmtileg bók, skrifuð af kátínu og undarlegum fróðleik – þetta eru alvöru bókmenntir.

Sjálfur er ég að kynnast hlutskipti verslunarfólks fyrir þessi jól. Verslun Sigurveigar, konu minnar, er eins og aðrar búðir í miðbænum opin fram á kvöld í desember – og til ellefu í kvöld. Ég er ekki sérlega flinkur að afgreiða, en er í staðinn notaður í sendiferðir og snatt.

Þetta er bara skemmtilegt – en það er ekki mikill tími aflögu til að gera jólalegt heima. En maður nýtur jólanna samt og búðin hennar Sigurveigar neðst í Bergstaðastrætinu er fjarskalega jólaleg og Kári sest stundum við píanóið þar og leikur af fingrum fram.