Þorsteinn Víglundsson, framkvæmdastjóri Samtaka atvinnulífsins, talar um „ístöðuleysi í launaþróun á opinberum markaði“ í viðtali við Rúv.

Þetta er býsna ófyrirleitið í ljósi þess að laun hafa hækkað mest hjá forstjórum. Græðgi og sjálftaka í forstjóraveldinu virðist eiga sér lítil takmörk – og það er reyndar alþjóðleg þróun. Hvarvetna eykst ójöfnuður.

Þorsteinn vill fá „þjóðarsátt“. Maður veit af gamalli reynslu hverjir borga þjóðarsátt á Íslandi.

Hér hefur um langt skeið verið rekin markviss láglaunastefna með tilheyrandi landflótta.

Þorsteinn segir að það sé á tímapunkti eins og þessum sem við „missum fótanna í íslenskri hagstjórn“.

Rétt er að minna á að síðast þegar það gerðist var það ekki sök launþega.

Maður hlýtur að spyrja – um hvað á þjóðarsátt að vera í þetta skiptið?