Eitt versta skammarorð sem maður getur valið andstæðingum sínum, meintum eða raunverulegum, er að þeir séu elíta.

Hí á ykkur – þið eru elíta!

Listamenn og rithöfundar verða gjarnan fyrir barðinu á þessu, breytir þá engu að flestir fólk úr þeirri stétt á Íslandi er skítblankt og hefur mjög ótrygga afkomu.

Það er líka sagt að handhafar kvóta við Íslandstrendur séu elíta. Í tíð núverandi ríkisstjórnar eru þeir kannski enn meiri elíta en áður.

Í nýjum pistli eftir bæjarstjórann í Vestmannaeyjum er talað um elítu í tengslum við Ríkisútvarpið. Þar má líka lesa að ríkisútvarpið eigi ekki að „hirta“ þingmenn.

Nú er nokkuð að huldu hvað orðið „hirta“ þýðir í þessu samhengi, ein einhvern tíma hélt maður að eitt helsta hlutverk fjölmiðla sé að veita stjórnmálamönnum aðhald. Eða svo vitnað sé í hinn mikla stjórnmálaheimspeking Karl Popper – gagnrýnin og andstaðan sem er leyfð í „opnu“ samfélagi er áhrifamesta leiðin til að bæta stefnuna í samfélaginu.

Um leið og stjórnmálamenn sækjast eftir friðhelgi frá gagnrýni þá erum við komin út á lendur fjölmiðla í einræðisríkjum. Og þá er spurning hver sé elítan?