Stjórnmál geta verið æði ruglingsleg. Hér eru dregnar upp tvær myndir af íslensku þjóðfélagi eins og það er í dag.

Sú fyrri er eftir Má Guðmundsson seðlabankastjóra:

Auðvitað dauðöfunda allir okkur af þeirri stöðu sem við erum í. Slakinn í hagkerfinu að hverfa, eftirspurn eftir vinnuafli að aukast, atvinnuleysið á niðurleið, verðbólgan við eða undir markmiði, hagvöxtur með því hæsta sem gerist meðal þróaðra ríkja og spáin um hagvöxtinn á næsta ári er að hann verði upp, til viðbótar, og svo hnígi hann aftur í átt að því sem kannski getur staðist til lengdar. Og síðan erum við með viðskiptaafgang og ég held að þetta sé allt harla gott.

Sú síðari er eftir Bolla Héðinsson hagfræðing:

Það er mikil einföldun að halda að verkfall lækna sé aðeins afmörkuð kjaradeila hóps sem vill sækja kjarabætur. Kjaradeila lækna er aðeins toppur ísjakans, birtingarmynd þess sem koma skal í hinu hægfara hnignandi hagkerfi Íslendinga. Hagkerfi sem líður fyrir forystuleysi og skort á framtíðarsýn fyrir samfélag sem þarf að keppast um að halda í hvern einasta einstakling, ekki aðeins lækna.
Landflótti menntaðs vinnuafls er staðreynd svo eðlilegast er að horfa til þess hverju menntafólkið og aðrir sem kjósa að flytja til útlanda eru að sækjast eftir. Laun hljóta að vega þar þungt en afkoman ræðst af svo miklu fleira en greiddum launum. Þar skipta önnur lífsgæði ekki síður máli s.s. frítími en ekki síst stöðugleiki, það að vita að hverju maður gengur í rekstri heimila og fyrirtækja.

Hvað segja lesendur?