Vinur minn einn segir í hvert skipti sem við hittumst að Íslendingar séu of fáir.
Það eru of fáir skattgreiðendur, of fáir neytendur, of fátt fólk til að manna störf og embætti með sómasamlegum hætti – og svo fátt fólk að þjóðfélagsumræðan leysist upp í þras og leiðindi, líkt og í smáþorpi.
Vinur minn segir að Íslendingar þyrftu að vera þrjár milljónir.
En það er vandséð hvernig væri hægt að fjölga okkur. Það er eiginlega sama hvað við stöndum okkur vel í barneignum, þetta gengur of hægt.
Innflytjendur eru reyndar orðnir um átta prósent af þjóðinni – það hlutfall hefur hækkað ört á skömmum tíma.
Hvað er þá til ráða?
Vinur minn er stundum í öngum sínum yfir þessu.
