Kvikmyndin Gone Girl gæti hugsanlega farið flokk bestu spennumynda allra tíma. Hún er byggð á skáldsögu eftir Gillian Flynn – hana hef ég ekki lesið.

En myndin er ótrúlega spennandi – án þess að nokkurn tíma sé hleypt af byssu. Það er frekar óvenjulegt þegar bandarísk mynd á í hlut. Um daginn sá ég bandaríska mynd þar sem tugir manna lágu í valnum. En hún var ekki vitund spennandi.

Gone Girl er ekki eins og rútínumyndir og rútínuspennusögur sem úir og grúir af – þar sem er eins og skrifað upp í skema – þarna er til staðar eitthvað ósagt, eitthvað sem maður veit ekki en skynjar, undirtexti. Myndin kitlar stöðugt forvitni áhorfandans.

Það kemur á daginn að það er ekki bara eiginkonan sem er versta flagð heldur heldur er eiginmaðurinn durtur sem hefur misboðið henni með bjórdrykkju, sófasetum og áhorfi á íþróttakappleiki í sjónvarpi. Maður getur jafnvel sett sjálfan sig í þessi spor.

Allt þetta er manni birt smátt og smátt í óvæntum og snjöllum vendingum. Og í lokin spyr maður hvort þau verðskuldi kannski hvort annað. En þá er maður búinn að sitja á sætisbrúninni í tvo og hálfan tíma.