Ég ætla ekki að trúa því upp á sveitarfélögin í landinu að þau láti viðgangast að tónlistarkennarar fari í verkfall sem gæti orðið langt og strangt. Verkfallið á að hefjast á miðvikudaginn.
Því tónlistarkennarar hafa kannski ekki ýkja mikinn slagkraft í verkfalli – það gerist jú ekki annað en að börn og unglingar missa af spilatímum og tímum í tónfræði.
En gleymum því ekki að tónlistarkennslan í landinu er afar verðmæt. Hún hefur orðið þess valdandi að Íslendingar – sem áttu sama og enga tónlist á árum áður – eru nú mikil tónlistarþjóð. Tónlistin ber hróður okkar víða um álfu – ekkert bætir heldur geð landans eins og hún.
Góðir tónlistarskólar hafa verið stolt sveitarfélaga. Það eru dæmi um að fólk vilji ekki flytja á staði þar sem er ekki almennilegt tónlistarnám.
En því miður hefur verið þrengt að tónlistarnáminu á undanförnum árum. Kennslan hefur minnkað – og laun tónlistarkennara hafa dregist aftur úr.
Manni heyrist að hvorki gangi né reki í samningaviðræðunum – og að uppi séu hægræðingarhugmyndir sem gætu stórskaðað tónlistarnámið. Það er ekki hægt að skera meira án þess að það bitni á gæðum námsins.
Maður vonar að það sé ekki satt, að sveitarfélögin nálgist þessa samninga af jákvæðni og sanngirni – studdir vonandi dyggilega af tónelskum menntamálaráðherra sem sjálfur leikur vel á hljóðfæri eftir að hafa notið tónlistarnáms í æsku.
