Hvar á að taka skatta? Þeir verða að koma einhvers staðar frá. Annars þurfum við að skera stórlega niður í samneyslunni, einhverjum kann að þykja það gott, en þorri þjóðarinnar er ekki á því máli.

Manni finnst stundum, búandi á Íslandi, að þeir einu sem ekki fá mikla vorkunn vegna skattbyrðarinnar séu launþegar sem hafa enga leið til að koma sér undan skattheimtu.

Það er sífellt verið að kvarta undan of háum sköttum á fyrirtæki og fjármagn. Nýja ríkisstjórnin stefnir að því að lækka skattinn á fyrirtækin – og auðlindagjaldið.

Skattkerfið verður einfaldað að sögn, það þýðir að skattþrepum er fækkað, þannig að allir borga sömu hlutfallstölu af tekjum sínum.

Það stendur til að einfalda virðisaukaskattskerfið. Jón Baldvin Hannibalsson varð mjög óvinsæll á sínum tíma þegar hann vildi hafa eitt flatt viðrðisaukaskattsþrep. Þá var talað um matarskatt. En nú virðist stefnt í þá átt. Skattur á marga hluti hækkar á, en um leið verður kannski hægt að lækka virðisaukaskattsprósentuna aðeins.

Síðasta ríkisstjórn setti auðlindagjald á útgerðina. Það er varla óeðlilegt í ljósi þess að hún fær ókeypis aðgang að sjávarauðlindinni – og þess að hún hefur notið mjög góðs af lágu gengi krónunnar. Það hefur orðið mikill flutningur á verðmætum til útgerðarinnar.

Hún setti líka aukaskatt á stóriðjuna. Það er varla óeðlilegt í ljósi þess að tilkostnaður stóriðjunnar á Íslandi lækkaði mikið við hrunið.

Og svo er það ferðaþjónustan. Nú er tilkynnt að hverfa eigi frá áformum um að hækka skatta á ferðaþjónustuna. Samt er það svo að gríðarlegur vöxtur hefur hlaupið í þessa grein. Mjög víða erlendis, bæði vestan hafs og austan, hefur skattlagning á ferðaþjónustu verið að aukast.

Það hlýtur að vera eðlilegt að seilast þangað eftir skattfé – fremur en til dæmis í vasa almennings sem hefur ekki orðið fyrir kaupmáttarrýrnun og aukningu skulda síðustu ár.