Sumt fólk vinnur þannig störf að það er sífellt að leggja verk sinn í dóm almennings – já, og fjölmiðla.

Alþingismenn og ráðherrar eru í þeim hópi.

Lilja Mósesdóttir kvartar sáran undan þingmennsku í viðtali við DV og segir að fólk sem fari í hana megi búast við að missa mannorðið.

Nú verða ekki allir vinsælir af þingmennsku. Það fer nokkuð eftir framgöngu þeirra sjálfra á þingi.

En Lilja hefur ekki misst mannorð sitt. Hún var þvert á móti mjög vinsæll þingmaður sem notaði meðbyrinn til að stofna sinn eigin stjórnmálaflokk. Innri mál í flokknum urðu þess valdandi að hann missti traust og býður ekki fram til Alþingis.

En það eru fleiri í svipuðum sporum.

Rithöfundar og listamenn semja verk. Þeim er misjafnlega tekið. Stundum fá þau jafnvel afar vonda dóma. Seljast ekki neitt. Það er pískrað í hornum um að viðkomandi  sé hæfileikalaus. Það er ekki auðvelt að lifa með því.

Afreksíþróttamenn sem ekki standa sig eiga heldur ekki sjö dagana sæla. Og oft hafa þeir að frekar litlu að hverfa þegar almannahyllin þverr.

Okkur sem störfum í fjölmiðlum er gjarnan úthúðað fyrir störf okkar. En maður getur ekki gert öllum til hæfis. Þetta fylgir starfinu. Úrsérgengnum fjölmiðlamönnum er kastað eins og tuskum. Þeir njóta lélegri eftirlauna en þingmenn.

Og svo er allt það fólk sem ber mikla ábyrð í störfum sínum. Og geta átt á hættu að verða fyrir grimmri gagnrýni ef þeim mistekst.

Læknar. Kennarar. Lögreglumenn. Svo nefnd séu afar fá dæmi.

Þingmönnum er ekki meiri vorkunn en öðrum. Og það eru miklu fleiri stéttir en þeir sem þurfa að vera til taks hvenær sem er sólarhringsins.