Læknisstarfið er dálítið sérstakt. Læknar eiga nefnilega vilja að þeir séu óþarfir. Allir séu heilir heilsu og þurfi helst ekki á neinni læknishjálp að halda.
Það er betra að verða ekki veikur en að þurfa að láta lækna sig.
Læknar hljóta að vera á einu máli um þetta.
Það hafa orðið makalausar framfarir í læknislistinni, ekki bara með tilkomu sýklalyfja, bólusetninga, fullkomnari tækjum og þekkingu, heldur líka með uppgötvunum eins og þeirri að magasárin sem voru alla lifandi að drepa fyrir nokkrum áratugum væru orsökuð af bakteríum, ekki streitu. Þegar ég var ungur var ennþá verið að taka heilu og hálfu magana úr fólki.
Eins er það með hjartaþræðingarnar, nú er hægt að bjarga mannslífum og bæta lífsgæði með tiltölulega einfaldri aðgerð.
En á móti þá lifir fólk lengur og það eru komnir alls kyns lífsstílssjúkdómar – eins og það kallast – sem veldur því að álagið á heilbrigðiskerfið eykst fremur en hitt. En í Afríku er fólk ennþá að deyja úr gömlu sjúkdómunum, malaríu, kóleru, blóðkreppusótt, niðurgangi – og svo auðvitað alnæmi.
Eins og segir, það er gott að geta leitað til góðra lækna, en í hinum allrabesta allra heima eru læknar óþarfir.
Eins er þetta með tannlækna – sem eru auðvitað læknar líka. Best er að allir bursti tennurnar og séu alveg lausir við tannskemmdir. Svoleiðis er það því miður ekki.
En það er ekki þar með sagt að menn þurfi að líta á tannskemmdir í börnum sem einhvers konar auðlind.
