Mér var bent á það vegna pistils um dómara að reglum um skipan þeirra hefði verið breytt verulega í fyrra.

Það er sjálfsagt að koma því á framfæri. Þetta var skýrt út fyrir mér með eftirfarandi hætti, en lögin má finna á þessari vefslóð:

„Í hverju felst þessi breyting? Jú, ráðherra verður að fara að tillögu dómnefndar við skipun í embætti dómara, hvort heldur um er að ræða embætti héraðsdómara eða hæstaréttardómara. Auk þess var skipun dómnefndarinnar breytt. Nú er hún skipuð fimm fulltrúum sem eru tilnefndir af Hæstarétti (tveir), dómstólaráði (einn) Lögmannafélagi Íslands (einn) og svo einn af Alþingi, sem er hugsaður þá sem fulltrúi almennings í dómnefndinni. Það er nýmæli.

Vilji ráðherra svo ekki fara eftir rökstuddri tillögu dómnefndarinnar um tiltekinn nafngreindan umsækjanda, verður hann að fara með tillögu um að skipa annan umsækjanda fyrir Alþingi. Þar þarf tillaga ráðherra að hljóta samþykki einfalds meirihluta þings. Þetta er reglan sem fram kemur í nýrri 4. gr. a.

Sem sagt – ráðherra er óheimilt að skipa mann í dómarambætti sem dómnefnd hefur ekki talið hæfastan meðal umsækjenda. Frá þessu má þó víkja ef Alþingi samþykkir tillögu ráðherra um heimild til að skipa í embættið annan nafngreindan umsækjanda. Skipunarvald ráðherra var því takmarkað verulega með setningu laga nr. 45/2010.  Ég get líka upplýst að við meðferð frumvarps var mikið um það rætt hvort einfaldur meirihluti Alþingis ætti að duga, eða hvort áskilja ætti samþykki aukins meirihluta þingsins, ef ráðherra vildi leita þangað með sína tillögu. Að lokum var talið að einfaldur meirihluti myndi duga, því kæmi slíkt upp á og ef ráðherra vildi fara gegn rökstuddu dómnefndaráliti fælist í því pólitísk áhætta fyrir viðkomandi ráðherra, auk þess sem aðrir sem með honum sætu í ríkisstjórn og á þingi, yrðu þar með að taka afstöðu, gætu ekki með öðrum orðum ekki setið hjá. Auk þess var talið að ef áskilið væri samþykki 2/3 hluta Alþingis væri hættan sú að allt valdið væri í reynd komið til dómnefndarinnar. Auk þess var líka nokkuð rætt um hvernig skipa ætti fulltrúa almennings, en á endanum var ákveðið að fela Alþingi það hlutverk. Ég held að Guðrún Agnarsdóttir sé sá fulltrúi nú um stundir.“