Einhvern tíma kemur kannski að því að Sjálfstæðismenn spyrja sig hvort þeir hafi valið rétt þegar þeir endurkusu Bjarna Benediktsson.

Skoðanakannanir hafa sýnt að Hanna Birna Kristjánsdóttir höfðar betur til óákveðinna kjósenda – og það er hjá þeim sem úrslit kosninga ráðast.

Við gætum verið að sigla inn í pólitískt landslag sem er nokkuð óvenjulegt, það er ekki hægt að segja hversu mörg framboð verða til Alþingis í næstu kosningum.

Í kosningunum 2009 sluppu flokkarnir að vissu leyti með skrekkinn, kannski vegna þess að þær voru haldnar svo skömmu eftir hrun. En reiðin og tortrygginin gagnvart stjórnmálunum er enn fyrir hendi.

Það er dálítið vandræðalegt fyrir Sjálfstæðisflokkinn hversu gamlir pólitíkusar voru áberandi á Landsfundinum – þetta er að miklu leyti sami hópurinn og hefur stjórnað flokknum síðustu þrjátíu árin. Það kann að virðast eðilegt inni á landsfundinum, en út á við virkar það skrítið – eins og vanti nýtt fólk og hinir kunni ekki að hætta, telji sig algjörlega ómissandi. Þeir eru líka uppteknir við að verja misjafna pólitíska arfleifð sína – sem kemur flokknum ekkert endilega vel.

Og Bjarni Benediktsson virðist dálítið upp á náð og miskunn þeirra kominn.