Það eru fréttir eins og þessi – um skuldauppgjör Ólafs Ólafssonar  – sem gera fólk á Íslandi brjálað af reiði.

Eða er það kannski bara farið að yppa öxlum yfir spillingunni?

Jú, Ólafur heldur áfram að lifa í vellystingum praktuglega, hann þarf reyndar að sjá á bak hlut í HB Granda og fiskveiðikvóta sem fylgdi.

Kvótinn er nú kominn í eigu erlendra vogunarsjóða.

En Ólafur var auðvitað ekki persónulega ábyrgur fyrir neinu. Þarna sleppur hann við 64 milljarða króna skuld meðan almenningur er í stanslausri baráttu við að greiða stökkbreyttar skuldir – sem meðal annars hlutust af braski manna eins og Ólafs.

Nú er beðið eftir sérlegum saksóknara. Nær hann kannski ekki að koma sama ákærum á hendur helstu fjárglæframönnunum – eða er þetta eins og Styrmir Gunnarsson talaði um í viðtalinu í Silfrinu um daginn, að hvorki íslensk löggjöf né dómstólar nái utan um mál af þessu tagi? Exeterdómurinn lofaði svo sannarlega ekki góðu.

Á Alþingi halda svo leiksýningar áfram. Eitt það nýjasta er tillaga um að krefja Breta um skaðabætur vegna hryðjuverkalaganna svokölluðu og þess tjóns og álitshnekkis sem þau hafi valdið Íslandi. Vissulega hefði mátt athuga betur með málsókn vegna beitingu þessara laga þótt margt bendi til þess að framferði íslensku bankamannanna hafi verið slíkt að Bretar hafi verið í nokkrum rétti. Það má kannski ekki segja á tíma þegar verið er að leika á strengi þjóðerniskenndar hér heima.

En upphæðin vekur athygli. Það eru hvorki meira né minna en 10 þúsund milljarðar á hendur Breta, en 500 miljarðar á hendur Nató og ESB hvoru um sig fyrir afskiptaleysi. Þetta mun vera um sjöföld þjóðarframleiðsla Íslands eða 35 milljónir á hvern innbyggjara landsins.