Það er merkilegt að skoða hvernig klisjur geta breiðst út.

Ein er sú að Kínverjar séu að kaupa allan heiminn – og angi af henni er að Kínverjar hugsi til svo langs tíma.

Ég sá þetta síðast í viðtali við mann sem er að reyna að safna peningum til að Íslendingar geti keypt Grímsstaði á Fjöllum og forðað þeim þannig undan fjallaskáldinu Huang Nobu.

Sjálfur innanríkisráðherra Íslands sagði líka eitthvað í þessa veru.

En ekkert í kínverskri sögu nútímans rennir stoðum undir þetta.

Kínverska keisaradæmið féll endanlega í byrjun síðustu aldar, það var algjörlega þrotið af kröftum og hafði gert eintómar skyssur í samskiptum sínum við umheiminn. Upplýsingin og iðnvæðingin hófust í Evrópu en ekki Kína.

Þá tók við langt skeið borgarastríðs þar sem herstjórar bárust á banaspjótum – kínverska lýðveldið undir stjórn Kuomintang-hreyfingarinnar var alltaf veiklað og spillt. Kommúnistar ná völdum 1949. Maó leiddi þjóðina út í algjört rugl, Stökkið stóra og Menningarbyltinguna sem kostuðu milljónir mannslífa.

Þegar tímabili maóismans lauk tók við herskálakapítalisminn sem enn ríkir í Kína. Fylgifiskur hans er mikill efnahagsuppgangur  – Kína er orðið eins og risastórt færiband fyrir Bandaríkin – en líka stórfelldur flutningur fólks úr sveitum og efnahagsbóla sem gæti endað með hvelli. Í rauninni er kínverska efnahagsundrið mjög óstöðugt.

Hér er til dæmis athyglisverð umfjöllun um draugaborgir og tómar verslunarmiðstöðvar  í Kína:

Staðreyndin er sú að Kínverjar eiga nú peninga til að fjárfesta annars staðar í heiminum – það er ný staða. Og tækifærin blasa víða við í efnahagshremmingunum á Vesturlöndum. Kína getur heldur ekki til langframa byggt eingöngu á frumframleiðslu fyrir vestræna markaði þar sem ódýrt vinnuafl er aðalatriðið.

En að það sé eitthvert stórkostlegt langtímaplan að baki – það er ýkjukennt og í engu samræmi við sögu Kína síðustu öldina.