Menn hafa áhyggjur af kjarnorkuverum í Japan eftir jarðskjálftann mikla. Og í framhaldi af því hefst væntanlega angistarfull umræða um hættuna sem er fylgjandi notkun kjarnorku.
Það er líklegt að sú umræða verði tilfinningaþrungin mjög. En staðreyndin er sú að notkun kjarnorku hefur valdið sáralitlum skaða í heiminum.
Í heimi þar sem hlýnun loftslags er talin ein mesta váin er kjarnorkan bæði umhverfisvæn og öflug.
Ýmsir vísindamenn hafa fært rök fyrir því að ekki sé nein raunhæf leið til að draga úr losun gróðurhúsalofttegunda án þess að nota kjarnorku. Fólk sem áður tók þátt í herferðinni sem nefndist No Nukes hefur sumt skipt um skoðun. Hér er til dæmis grein eftir vistfræðinginn James Lovelock þar sem hann segir að kjarnorka sé eina lausnin á þessum vanda.
Allri orkunotkun fylgja einhver óæskileg áhrif. Við vitum að mengun frá kolum og olíu er stórskaðleg. Eiturefni koma meira að segja upp þegar við notum jarðhita.
Hins vegar hefur ríkt ákveðin bannhelgi á þeirri skoðun að kjarnorka sé góð. Við óttumst hana – hún er að einhverju leyti dularfull og í huga fólks er hún tengd kjarnorkusprengjum. En í landi eins og Frakklandi koma 75 prósent raforkunnar frá kjarnorkuverum, það hefur nýlega verið sett fram áætlun um nýja kynslóð kjarnorkuvera. Frakkar flytja út orku til annarra Evrópulanda.
James Lovelock hefur tekið dæmi um þettta:
Annars vegar um fjölskyldu sem býr hundrað kílómetrum fyrir neðan hina gríðarlegu Yangtse stíflu í Kína og hins vegar fjölskyldu sem býr hundrað kílómetra undan vindi frá Tsjernóbýl – sem versta dæmi um verstu tegund af kjarnaorkutækni.
Ef stíflan brestur myndi milljón manna farast, kannski tugir milljóna. Þegar sprenging var í kjarnorkuverinu í Tsjernóbýl og kvíknaði síðan í því, dreifðust geislavirk efni um stóran hluta Úkraínu og nálægra ríkja. Margir virðast halda að tugir þúsunda ef ekki milljónir hafi dáið vegna Tsernóbyl, Lovelock segir að það séu ekki fleiri en sjötíu og fimm – hin síðari ár hefur farið fram mikið endurmat á hinum raunverulegu heilsufarsafleiðingum slyssins.
