Ármann Jakobsson skrifar grein sem nefnist Átakanlegur skortur á Þórðargleði. Þetta er athyglisverð lýsing á íslenskum stjórnmálum í „landsdómsvikunni“, eiginlega skyldulesning dagsins. Þetta er brot út greininni:

— — —

„Og hvað ætlar þingheimur að gera? Kjósa eftir flokkslínum að senda gömlu stjórnina í djeilið? Það hljómar aldeilis vel. Láta Vilhjálm Egilsson hræða sig frá því? Úff, það hljómar ennþá betur. Sama hvað alþingi gerir, þá mun það aldrei koma vel frá því. Íslensk þjóð verður engu bættari. Réttlæti? Ég skal ekki segja. Er það réttlæti að einhver sé dæmdur þegar Finnur Ingólfsson gengur laus? Eða væri það réttlæti að þau væru sýknuð og geti þá farið beina leið að endurskrifa söguna í hinum óumflýjandi sjálfsréttlætingarstíl? Þetta eru kostirnir sem alþingi stendur fyrir í hinni miklu landsdómsviku. Já, landsdómsvikan er runnin upp. Enn ein fréttavika, enn eitt stórmálið sem verður gleymt í næstu viku.

Á endanum erum við engu bættari nema við breytumst. Það sem þarf að breyta er hugarfarið, því þarf að breyta á öllum sviðum. Örlög fv. ráðamanna skipta afar litlu máli í því samhengi. Það er þó hugsanlega þess virði að ræða þau í eina viku vegna þess að allur málflutningur dregur fram eitthvað áhugavert, í þessu tilviki vonandi áhugaverða sjálfsskoðun á íslensku samfélagi fyrir og eftir 2008. Maður getur leyft sér að vona, eða hvað?“