White Tiger eftir Aravind Adiga er skáldsagan sem fékk Booker verðlaunin í fyrra. Hún er nú komin út í íslenskri þýðingu, nefnist Hvítur tígur.

Vinafólk mitt sem þekkir vel til á Indlandi skipaði mér að lesa hana, sagði að þarna kæmi fram sannleikurinn bak við glansmyndina sem segir að Indland sé á fleygiferð inn í tæknivæddan nútíma. Þetta er hörð, óvægin ádeila á indverskt samfélag.

Bókin fjallar um þær hundruðir milljóna sem njóta einskis af tækniframförunum, þá sem eru skildir eftir í „myrkrinu“ eins og höfundur bókarinnar kallar það. Þá sem lifa í kerfi þar sem landeigendur og lénsherrar ráða öllu, þar sem stéttaskiptingin er lögmál sem varla er hægt að hnika, þá sem trúa því jafnvel að þeir séu ekki fæddir til annars en að þjóna og skríða í duftinu.

Bókin er full af óþrifum, skít, óþef – mannvonsku og skeytingarleysi um þjáningar annarra.

Þetta er æsileg lesning, krassandi og kaldhæðin, og ágætt mótefni fyrir þá sem hafa rómantíska mynd af hinu dularfulla Indlandi eða þá sem trúa að það sé frábært lýðræðisríki.

Í bókinni fara kosningarnar þannig fram að landeigandinn safnar atkvæðum fátæklinganna og afhentir þau gerspilltum stjórnmálamönnum. Þeir verða sífellt gráðugari og herða tökin á landeigandanum sem á móti herðir tökin á öreigalýðnum sem er undir hann seldur.

Söguhetjan, Balram, er kannski samviskulaus þrjótur, en það er ekki hægt að hafa annað en samúð með viðleitni hans til að brjótast út úr þessum hryllingi, úr myrkrinu í ljósið.