Í Landanum í kvöld verður fjallað um nektardansstaði. „Þetta sýnir okkur hvað normin í samfélaginu geta hreyfst hratt til,“ segir Andrea Hjálmsdóttir, félagsfræðingur við Háskólann á Akureyri, þegar hún rifjar þetta upp en á sínum tíma spruttu nektardansstaðir upp hér á landi hver á fætur öðrum.
Í kringum aldamótin var Akueryri um 15.000 manna bær en þá voru þó þrír nektardansstaðir starfræktir þar. Andrea segir þetta hafa komið á fullri ferð inn í almannarýmið en í blöðum þótti jafn eðlilegt að auglýsa nekterdans eins og körfuboltaleik. „En það sem er líka áhugavert eru þessi borgaralegu viðbrögð. Það verður ansi mikil andstaða,“ segir Andrea.
Þorsteinn Pétursson, fyrrverandi lögreglumaður, vann hjá sýslumanninum á þessum tíma og átti að hafa eftirlit með vínveitingastöðum. Þorsteinn segir að honum hafi alltaf þótt það erfitt að fara inn á nektarstaðina og horfa á stúlkurnar þar. „Einhvernveginn skynjaði ég það að þessar stúlkur sem seldu líkama sinn svona, þær væru ekki frjálsar að því,“ segir Þorsteinn sem finnst að þetta tímabil megi bara falla í gleymsku. „Þetta er svartur blettur á okkar góða bæjarlífi að þetta skuli hafa þrifist hérna.“
DV fjallaði um það fyrr á árinu þegar nektardansinn blómstraði hér á landi. „Hún er menntuð sem barnahjúkrunarkona og er að lesa sálfræði. Vinnur á heildsölu og baðar sig fyrir Íslendinga.“ Þannig hljómaði inngangur viðtals sem birtist í tölublaði Vikunnar í ágúst 1978. Þar var rætt við dönsku nektardansmeyna og skemmtikraftinn Susan Haslund en Susan kom reglulega til Íslands á árunum 1974–1981.
Þetta var tæplega þremur áratugum áður en nektardans var bannaður hér á landi. Susan ferðaðist um land allt og sýndi nektardans á hinum ýmsu klúbbum, veitingastöðum og samkomuhúsum við góðar undirtektir Íslendinga sem voru óvanir skemmtun af þessu tagi.
Susan kom meðal annars fram í hinum ýmsu búningum, en það sem vakti hvað mesta lukku í sýningunni var þegar hún baðaði sig í pínulitlu baðkari. „Susan baðar sig“ stóð í auglýsingum fyrir sýninguna sem birtust í blöðum og tímaritum.
