María Manda Ívarsdóttir, leiðsögumaður og listakona, vísar gagnrýni Grace Jin-Liu leiðsögumanns rakleiðis til föðurhúsanna. Sú síðarnefnda fullyrti á dögunum að margir kínverskir ferðamenn hefðu neikvæða upplifun af landinu vegna skilningsleysis Íslendinga á menningu þeirra. María segist hafa þurft í starfi sínu að minna Kínverja á mannasiði. María segir frá þessu í pistli í Fréttablaðinu.
„Ástæða pistilsins er fundur í kínverska sendiráðinu um neikvæða upplifun kínverskra ferðamanna hér á landi sem fram fór 22. janúar. Ég sat ekki fundinn en rakst á viðtal við Grace Jin-Liu leiðsögumann sem flutti erindi á fundinum þar sem hún nefnir að helsta ástæðan sé menningarmunur þjóðanna og tiltók nokkur atriði sem mætti bæta til að upplifun þeirra yrði jákvæðari. Ég reikna með að umræðan hafi líka snúist um neikvæða upplifun Íslendinga á kínverskum ferðamönnum,“ segir María.
Hún segir alla ferðamenn velkomna á Íslandi en það þýði ekki að hægt sé að hafa skilti á öllum tungumálum. „Allir erlendir ferðamenn eru velkomnir á Íslandi og þó að skiltin séu ekki á þeirra tungumáli þá eru flest þeirra bæði á íslensku og ensku. Ég hef ekki heyrt aðrar þjóðir kvarta undan því að þeim finnist þær ekki velkomnar af því að skiltin hér séu ekki á þeirra tungumáli frekar en okkur finnist við óvelkomin í Asíu eða annars staðar í heiminum af því að skiltin þar eru ekki á íslensku,“ segir María.
Eitt dæmi sem María nefnir er að Kínverjum þyki furðulegt að Íslendingar drekki kalt vatn. „Ég hef ferðast með kínverskan hóp og hópstjóra um landið og á þriðja degi fann ég mig knúna til að setjast niður og ræða þennan „menningarmun“ þjóðanna, íslenska framkomu og almenna hegðun, því munurinn var mikill. Ég ræddi hvernig við biðjum um hlutina, töluðum við fólkið sem að þjónaði okkur og almenna kurteisi. Einnig að heimatilbúinn matur inni á veitingastöðum tíðkaðist ekki o.s.frv. Það skorti mikið upp á þekkingu kínverska hópstjórans á íslensku samfélagi sem vildi meina að við værum bara ekki nógu vel aðlöguð kínverskum siðum og venjum sem væri bagalegt. Ég benti henni hins vegar á að þau væru gestir á Íslandi og hér komin til að upplifa íslenska menningu, íslenskt landslag og íslenskan mat. Ef þeim fyndist maturinn vondur væri það eitthvað til að tala um þegar þau kæmu heim eins og t.d. að Íslendingar drykkju vatnið kalt,“ segir María.
Hún skorar á kínverska sendiráðið að uppfræða ferðamenn sem koma til Íslands. „Áður en við förum að hengja upp skilti á frönsku, hindí eða kínversku um allt land þá held ég að við ættum frekar að gera strangari kröfur á að ferðamenn sem hingað koma, hvaðan svo sem þeir eru, séu betur undirbúnir. Kínverskir ferðamenn sem ekki skilja ensku ættu kannski frekar að ferðast með hópi í rútu en keyra á eigin vegum. Ég skora á kínverska sendiráðið að uppfræða sitt heimafólk áður en það kemur til landsins, um íslenskar venjur og siði, lög og reglur, aðstæður og tungumál. Við viljum ekki að slysin endurtaki sig. Við viljum að allir sem hingað koma, njóti ferðarinnar og fari heilir heim. Já, við þurfum að laga ýmislegt, vegina, brýrnar, merkingar o.fl. sem er löngu tímabært, en fyrst og fremst fyrir okkur sem hér búum og svo gestina,“ segir María.
Hún nefnir í þessu samhengi að ekki myndi hún fara til Sahara og búast við skiltum á íslensku. „Menningarmunur? Já, það er og á að vera menningarmunur á Íslandi og Kína. Ísland er ekki kínverskt. Er þetta ekki frekar skortur á fræðslu og undirbúningi, vanmat á eigin getu þeirra sem hingað koma hvort sem það er ökuleikni eða tungumál. Ég færi aldrei til Sahara eyðimerkurinnar, leigði mér úlfalda og ætlaðist til að skiltin væru á íslensku og að krani með köldu vatni væri með reglulegu millibili. Lýsti síðan neikvæðri upplifun á landinu af því að þetta vantaði,“ segir hún.
Að lokum skorar hún á landsmenn að láta ekki undan þrýstingi. „Ég skora á alla í ferðaþjónustunni að skerpa á því sem er íslenskt og herða eftirlit með lögum og reglum. Gefum gestum okkar íslenska upplifun, verum ófeimin við að vera þessi litla skrítna þjóð úti í ballarhafi sem drekkur ííískalt vatn. Það er þess vegna sem erlendir ferðamenn koma til landsins, það er það sem þeir eiga að upplifa og tala um þegar þeir koma heim. Látum ekki undan þrýstingi fjöldans.“
