Í gær fjallaði DV um pistil Ragnhildar Sverrisdóttur, upplýsingafulltrúa Novators, sem hún birti á Facebook-síðu sinni. Þar sem hún varði Kristján Gunnar Valdimarsson, lektor við Háskóla Íslands sem er nú í gæsluvarðhaldi, grunaður um nauðgun, frelsissviptingu, og önnur brot.

Í pistli sínum sagði hún fjölmiðla fagna óförum Kristjáns auk þess sem hún hélt því fram að fíknin væri ástæða gjörða hans.

„Það er hörmulegt að horfa upp á einstaka fjölmiðla nánast fagna skelfilegum viðburðum í lífi gamals vinar míns. Þessi góði drengur, með glæstan feril sem lögfræðingur og kennari, er núna djúpt sokkinn fíkill.“

Sjá einnig: Ragnhildur kemur lektornum til varnar: „Góður drengur með glæstan feril“

Sjá einnig: Lektor við HÍ með unglingapartí í Vesturbænum

Sjá einnig: Kristján Gunnar handtekinn á jóladag og færður í einangrun

Fjöldi fólks hefur svarað og gagnrýnt pistil Ragnhildar í commenta-kerfi Facebook, þar má nefna til dæmis nefna fjölmiðlamanninn Helga Seljan, sem svaraði stuttlega „Ertu að grínast?“.

Ekki eru allir jafn fáorðir og Helgi, en kollegi hans Illugi Jökulsson svarar Ragnhildi ansi ítarlega, en hann gerir sjö athugasemdir við pistilinn.

„1) Enginn, og allra síst þrautreynd fjölmiðlamanneskja, ætti að tala svo gáleysislega um „Þórðargleði“ fjölmiðla, eins og gert er í síðustu tveim línum, jafnvel ekki þótt bara sé talað um „einstaka fjölmiðla“ í byrjun, nema þá að NEFNA DÆMI um þá Þórðargleði eða hvernig þeir „nánast fagna“ þeim skelfilegu viðburðum sem hér um ræðir.

2) Ég hygg að ástæðan fyrir því Ragnhildur nefnir ekki dæmi sé einfaldlega sú að hún hefur engin dæmi að nefna. Nú er ég búinn að lesa allar fréttir allra þeirra netmiðla sem ég hef fundið í dag og flutt hafa fréttir af þessu og aldrei og hvergi hef ég fundið neitt sem nálgast það að „nánast fagna“. Bara alls engin dæmi. Menn kunna að hafa ýmsar skoðanir á því hvort og hvenær á að nefna nöfn og hversu vandlega á að segja deili á þeim sem sakaðir eru um alvarlega glæpi, en það er allt annað mál, og kemur meintum „fögnuði“ ekkert við. Enda, svo ég ítreki, ENGAN FÖGNUÐ, enga Þórðargleði, er að finna í skrifum fjölmiðla.

3) Enginn, og allra síst þrautreynd fjölmiðlamanneskja, ætti að gera þau grundvallarmistök, sem mér sýnist Ragnhildur gera hér, að rugla saman því sem fjölmiðlar skrifa og einhverju sem fólk skrifar af mismiklu viti í kommentakerfin. Mér sýnist Ragnhildur að minnsta kosti gefa því undir fótinn að það sem fjölmiðlar hafa skrifað um þetta mál ýti undir það sem „fávitar í kommentakerfum“ leggja til mála, og fjölmiðlarnir beri því á því einhverja sök. Í raun ættu menn aldrei að nefna þetta tvennt í sömu andránni. Það er að verða hryggilega algengt að þeir sem sæta ámæli fyrir eitthvað grípi dauðahaldi í einhvern einstakan sora í kommentakerfunum sem sönnun þess að þeir sæti ótilhlýðilegum ofsóknum í „fjölmiðlum“, og þrautreynt fjölmiðlafólk á ekki að ýta undir þá tilhneigingu.

4) Setningin um að „[s]umir fjölmiðlar virðast ekki einu sinni leiða hugann að því að þarna ráði fíknin öllu“ er undarleg, svo ekki sé nú fastar að orði kveðið. Það er gott og göfugt að blaðamenn skrifi af skilningi og jafnvel samúð um þá sem verða berir að eða eru sakaðir um glæpi, en hvernig hefðu blaðamenn þeir, sem skrifað hafa um mál þessa manns, átt að „leiða [að því] hugann“ að hann eigi við fíkn að stríða? Mér er það alls ekki ljóst.

5) Orðið „öllu“ í ofangreindri setningu veldur mér sérstökum vandræðum. Nú vill svo til að ég þekki marga einstaklinga sem hafa því miður þurft að lifa lífi sínu í heljargreipum fíknar í brennivín eða eiturlyf og hafa sumir lent í miklum vanda vegna þess arna, en hafa þó ekki leiðst út í að halda ungum stúlkum nauðugum eða gerast sekir um glæpi svipaða þeim, sem mér sýnist að þessi maður sé grunaður um. Mér þykir því óneitanlega að nokkuð langt sé seilst með því að segja fíkn mannsins, sem vart fer milli mála, eiga sök á „öllu“ sem frá hefur verið greint.

6) Enginn blaðamaður getur því miður leitt hugann að því, nema í framhjáhlaupi, þegar hann skrifar fréttir af alvarlegum glæpamálum, hvort ættingjum meints glæpamanns kunni að líða illa út af fréttaflutningnum. Menn skulu skrifa af nærgætni, eftir því sem hægt er, en það sýnist mér að blaðamenn hafi einmitt gert í þessu tilfelli. Það er einfaldlega ekki hlutverk blaðamannsins að vernda ættingja meintra sakborninga sérstaklega.

7) Og eins og bent hefur verið á, þá hefur verið ljóst lengi að ekki er aðeins um eina unga konu að ræða.“

Auk Illuga og Helga svarar Sóley Tómasdóttir, fyrrverandi ritari og oddviti VG, pistli Ragnhildar. Hún segir að ofbeldið sem að Kristján sé sakaður um geti ekki verið afsakað með fíkn, heldur lýsi það það mikilli kvenfyrirlitningu.

„Elsku Ragnhildur. Ég skil að þér þyki vænt um gamlan vin og engin manneskja er alvond. En þeir glæpir sem þessi maður virðist hafa framið eru ekki afsakanlegir með fíkn eða neyslu. Ofbeldið sem maðurinn er sakaður um er grafalvarlegt og lýsir kvenfyrirlitningu á háu stigi.“