Kolbrún Bergþórsdóttir, blaðamaður á Fréttablaðinu, gagnrýnir stjórnvöld fyrir meðferðina á albönsku konunni í vikunni, en mikla athygli hefur vakið að þungaðri konu sem komin var 36 vikur á leið var vísað úr landi og þurfti hún að fljúga langa leið til Albaníu. Kolbrún fjallar um málið í leiðara Fréttablaðsins:

„Ekki er einkennilegt að það skuli vefjast fyrir fólki að sjá mannúðina í því að barnshafandi albanskri konu sem komin er rúma átta mánuði á leið skuli vera vísað úr landi, ásamt tveggja ára barni sínu og eiginmanni. Það er einfaldlega ekkert mannúðlegt við slíka gjörð. Það breytir engu þótt forsvarsmenn Útlendingastofnunar tönglist á því að engar reglur hafi verið brotnar og bendi um leið á að þarna hafi verið um að ræða einkar skilvirkt ferli.“

Kolbrún segir að fólk frá fjarlægum löndum í leit að betra lífi fái oft harkalegar móttökur hér á landi:

„Það fer ekki fram hjá neinni réttsýnni manneskju að þarna var harkalega að verki staðið – eins og svo oft áður þegar í hlut á fólk sem hingað kemur frá fjarlægum löndum í leit að betra lífi. Ekkert þráir það heitar en að búa börnum sínum öruggt skjól og geta séð fyrir sér. Nokkuð sem Íslendingar ættu virkilega að gleðjast yfir að geta veitt þeim. En kerfið og reglugerðirnar gera sannarlega ekki sjálfkrafa ráð fyrir manngæsku og gestrisni. Þar er einstaklingur sem þráir betra líf bara hluti af tölfræði, enn einn í stórum hópi þeirra sem hingað leita, og helst þarf að losna við sem allra fyrst. Best þykir því að senda hann sem snarast burt með flugvél eitthvert annað. Þetta heitir víst skilvirk afgreiðsla. Vissulega þykir fremur óþægilegt ef viðkomandi er barnshafandi kona. Það ástand hennar býður upp á að fólk sem er ekki í nægum takti við raunveruleikann og skilur ekki reglur komist í mikið tilfinningauppnám með tilheyrandi fjölmiðlaumfjöllun í upphrópunarstíl sem kallar óþarfa vesen yfir hinar ýmsu stofnanir, ekki síst Útlendingastofnun.“

Kolbrún segir að stórum hópi Íslendinga blöskri hin ómannúðlega meðferð sem fólk er leitað hingað í neyð sé beitt. Jafnvel þó að fólk hafi aðlagast vel lífinu hér í landi sé það sent burt loks eftir að fjallað hefi verið um mál þess í kerfinu. Kolbrún segir að lokum:

„Viljum við virkilega búa í landi þar sem hugsunin er á þessa leið? Íslendingar geta auðveldlega lagt sitt lóð á vogarskálar til að rétta fólki í neyð hjálparhönd. Vissulega er ekki hægt að hjálpa öllum, en samt svo miklu fleirum en nú er gert. Þegar ómanneskjulegar reglugerðir standa í vegi fyrir því þá er réttast að losa sig við þær.“