Ómar Ragnarsson er með stutta en greinargóða sögu íslenska hrunsins á heimasíðu sinni. Hann segir að það skipti ekki endilega máli hver hringdi í hvern, þetta séu aðalatriðin. Ómar skrifar:

— — —

1. Eðlilegar og þarfar umbætur í frjálsræðisátt á tíunda áratugnum snúast upp í stórfellda sjálftöku og oftöku spilltra afla með tilheyrandi einkavinavæðingu þar sem ofríki tveggja stjórnmálamanna fær að leika lausum hala fram á miðjan fyrsta áratug þessarar aldar.

2. Búin er til þensla, að fyrstu með grunn í skammtímahugsun stórfelldra virkjana- og stóriðjuframkvæmda á kostnað komandi kynslóða og með sprengingu í húsnæðislánakerfinu, fyrst hinu opinbera og síðar hinu einkavinavæddda. Þenslan, að mestu innistæðulaus stigmagnast stjórnlaust og verður að stærstu gróðærisbólu miðað við stærð þjóðarinnar, sem um getur.  Hún byggist á því að hleypa öllu lausu, skrá gengi krónunnar 30-40% of hátt og halda uppi hávöxtum sem laðar að hættulegt erlent fjármagn (t. d. Jöklabréfin).

3. Í banka- og fjármálakerfinu nýta gróðafíknir menn sér þetta og nota margir hverjir til þess öll tiltæk ráð. Fólk og fyrirtæki eru leynt og ljóst hvött til stærstu lántöku Íslandssögunnar í erlendum myntum. Skuldir heimilanna og fyrirtækjanna fjórfaldast á örfáum árum og vegna þess að mikill meirihluti þjóðarinnar lætur sér þetta vel líka verður til þöggun á meginatriðum sem öllu skipta. Svo sem því að bankakerfið sé orðið margfalt stærra en þjóðarbúið og hin tilbúna og siðlausa gróðærisbóla hljóti að fara úr böndum og springa með hvelli. Tapið er ekki aðeins Íslendinga heldur reiknast tap útlendinga 7000 milljarðar eða fjórföld árleg þjóðarframleiðsla landsins og finnast engin dæmis slíks í veraldarsögunni.