Bókaútgefandinn snjalli, Jóhann Páll Valdimarsson, segir að réttast væri að reisa styttu af Alistair MacLean í húsakynnum Rithöfundasambandsins. Hann hafi gert útgefendum kleift að gefa út íslenskar bækur. Þannig er hann eins konar velgjörðarmaður íslenskrar bókmenningar.

Nokkuð til í þessu hjá Jóhanni. En samt var mikið agnúast út í MacLean á sínum tíma og jafnvel talað um að menningunni sjálfri stafaði ógn af honum.

Í fyrsta skipti sem ég kom fram í fjölmiðli svo ég muni var í dálkinum Á förnum vegi í Alþýðublaðinu. Þá hef ég líklega verið þrettán ára. Ég var á bókasafninu og var spurður hver væri uppáhaldshöfundurinn minn, nefndi Alistair MacLean – en til vonar og vara bætti ég Þórbergi Þórðarsyni við.

Þessar bækur hentuðu drengjum mjög vel. Það er voða lítið af kvenfólki í þeim, eiginlega engin ástarmál, höfundurinn vindur sér beint í atburðarásina.

Alistair McLean las maður semsagt upp til agna. Leiðir skildu samt þegar ég var svona fimmtán. Og síðan hef ég varla séð bók eftir hann. Þær voru prentaðar í þúsundaupplögum, en nú er næstum eins og þær hafi aldrei verið til. Einn vinur minn, Jakob Bjarnar, var þó að reyna að koma sér upp safni bóka eftir McLean, ég man að við vorum eitt sinn staddir á Akureyri og þá náði hann sér í nokkrar innbundnar bækur eftir hann.

Því þær voru gefnar út rækilega innbundnar, með fallegum kili, svörtum, grænum og gylltum, og komu aldrei út í pappírskilju.

Þegar ég var drengur var draumur minn að komast inn í Gamla bíó til að sjá Arnarborgina sem þar var sýnd. Myndin var byggð á sögu Alistairs Mac Lean. En myndin var bönnuð innan fjórtán og ég komst ekki inn. Það er sagt að í engri mynd sendi Clint Eastwood fleiri menn inn í eilífðina.