Það er talsvert rætt um viðtal Sigrúnar Davíðsdóttur við Alistair Darling.

Sigrún var vel undirbúin fyrir viðtalið og spurði spurninganna sem þurfti að spyrja.

Það er heldur ómerkilegt þegar maður les hér á Eyjunni að einhver kurr sé á Ríkisútvarpinu vegna þessa viðtals. Sú staðhæfing er alveg út í hött.

Sigrún er fréttaritari í Lundúnum, þekkir stjórnmálin þar betur en nokkur fréttamaður RÚV – og hefur verið feikilega ötul við að upplýsa mál tengd bankahruninu. Í fyrra fékk hún viðurkenningu sem fréttamaður ársins á RÚV.

En vandinn við viðtalið var sá Alistair Darling virtist ekkert sérlega vel inni í málinu. Hann endurtók í sífellu möntruna um að íslenskir stjórnmálamenn hefðu gefið loðin og léleg svör, en hann þekkti greinilega ekki hin fínni blæbrigði málsins – sem stór hluti íslensku þjóðarinnar þekkir núorðið.

Því virkaði Darling yfirborðslegur og ekkert sérlega traustvekjandi.

Og eins og bent hefur verið á er kannski engin ástæða til að hefja menn eins og hann á stall sem ímynd ráðvendni í alþjóðlegum fjármálum. Það er City í London er einhver stærsta fjármagnsparadís í heimi, hún þrífst undir verndarvæng breskra stjórnmála –  eða er það kannski öfugt – að stjórnmál í Bretlandi séu í eigu fjármálamiðstöðvarinnar?