Í dag verður haldin minningarathöfn í Dómkirkjunni um gamlan vin minn, Robert Cook prófessor.

Robert var held ég fyrsti Bandaríkjamaðurinn sem ég kynntist. Hann fór að koma til Íslands á sjöunda áratugnum og varð vinur foreldra minna.

Sumir erlendra vina þeirra voru þungbúnir og nokkuð einsýnir fræðimenn, en það átti ekki við um Robert. Hann var glaður og skemmtilegur og mér þótti strax gaman að þekkja hann.

Ég var strákur og sýndi honum bækur og blöð sem ég var að lesa á ensku, fyrst tímaritið Mad og seinna man ég eftir að hafa borið undir hann Slaughterhouse 5 eftir Kurt Vonnegut.

Robert tók því öllu með þeirri glaðværð og góðvild sem honum var eðlislæg.

Ég man að mér þótti líka merkilegt að hann skyldi vera frá Betlehem – jú, það var hann, hann var frá hinum fræga stáliðjubæ Betlehem í Pennsylvaníu. Mér skilst að faðir hans hafi verið stjórnandi við eitt stáliðjuverið.

Seinna vorum við samtíða í Kaupmannahöfn um nokkra hríð. Þar fórum við stundum saman á tónleika í Jazzhus Montmartre – það skipti ekki máli þótt milli okkar væru þrír áratugir. Ég man ekki betur en að við höfum séð Dizzy Gillespie saman.

Robert var mikill tónlistarunnandi, lék sjálfur á píanó og var fastagestur á tónleikum Sinfóníuhljómsveitar Íslands.

Hann var prófessor við Tulaneháskóla í New Orleans, í þessari gróðursælu menningarborg við ósa Mississippifljóts. En svo ákvað hann að flytja til Íslands og varð prófessor í ensku við Háskólann hér. Hann valdi kuldann hér og fámennið, það lýsir ást hans á landi og þjóð og bókmenntum okkar.

Blessuð sé minning Roberts Cook, það var sérstök ánægja að þekkja hann.