Ögmundur Jónasson er einn af þeim sem hefur talað harðast gegn svonefndum „forvirkum rannsóknarheimildum“ lögreglu.

Þetta orðfæri er náttúrlega samansett til að fegra athæfið – í rauninni þýðir þetta að það er haldið uppi njósnum um fólk sem hefur ekki framið glæpi, eða allavega ekki enn.

Þetta er leiðinda orðaleppur.

En Ögmundur var alveg harður gegn þessu í stjórnarandstöðu og þegar hann tók við embætti dómsmálaráðherra var hann líka mjög efins.

Málið er enda upprunnið hjá Birni Bjarnasyni og svo var því framhaldið af Rögnu Árnadóttur sem einmitt starfaði náið með Birni í dómsmálaráðuneytinu.

En Ögmundur vildi samt ekki. Ekki fyrr en nú að hann er búinn að vera innan um ráðuneytisfólk og lögreglumenn í hálft ár.

Hann vill þó ekki játa að hafa skipt um skoðun, heldur segir sögu af handrukkurum. Sögur af þessu tagi eru varla neitt nýjabrum.

Stuðningsmannakjarni Ögmundar er þó varla sérlega hrifinn af forvirku rannsóknarheimildunum.. Þegar menn eru farnir að stunda svoleiðis er oft erfitt að vita hvenær á að stoppa. Og svo er spurningin hverjum á að fylgjast með?

Varla nokkur vill bera í bætifláka fyrir vélhjólagengi, ofbeldismenn sem merkilegt nokk er sífellt verið að fjalla um í fjölmiðlum eða þá sem stunda mansal. En í Bretlandi gengu þeir skrefinu lengra og fóru að beita forvirkri rannsóknarvinnu á hópa umhverfisverndarsinna.