Það er varla sannleikanum samkvæmt að það sé stór viðsnúningur hjá Bjarna Benediktsyni að samþykkja Icsave. Eftir síðustu ófarir í málinu talaði hann um að þyrfti að semja upp á nýtt, það var skipuð samninganefnd þar sem stjórnarandstaðan hafði sína trúnaðarmenn. Það er semsagt ekki hægt að segja að Bjarni hafi verið andsnúinn samningum í sjálfu sér.

Átökin í Sjálfstæðisflokknum eru býsna hatrömm. Formaður flokksins er að sumu leyti í ómögulegri stöðu. Hann verður að halda flokknum saman – þar eru á öðrum vængnum menn sem vilja ekkert samstarf við ríkisstjórnina, vilja helst skaða hana sem mest, hafa ímugust á Samfylkingunni, mega ekki heyra minnst á ESB og finnst Icesave vera pólitískt vopn sem gott er að eiga. Úr þessum röðum heyrast raddir um að nú þurfi að gera Davíð Oddsson að formanni aftur.

Á hinum vængnum er fólk sem getur vel hugsað sér að gera málamiðlanir við stjórnina – líka Samfylkinguna –  og telur annað hvort að Ísland eigi heima í ESB eða að rétt sé að láta reyna á samningaviðræður.

Það er hugsanlega hægt að halda megninu af flokknum saman í baráttu gegn breytingum á kvótakerfinu og gegn skattahækkunum. En þegar ESB er annars vegar útheimtir það geysilega jafnvægislist hjá formanninum. Ef hann hefði ákveðið að fara þá leið að hafna Icesave í þessari umferð er hætt við að hinn síðarnefndi hópur flokksmanna hefði nánast gefist upp. Hann er að hugsa sér til hreyfings, en þetta aftrar brottför hans.

Harðlínumennirnir eru hins vegar mjög reiðir. Þeir munu hins vegar fæstir fara úr flokknum af þessu tilefni – í fyrsta lagi bera þeir ógurlega lotningu fyrir nafni Sjálfstæðisflokksins og í öðru lagi er vígstaða þeirra miklu sterkari innan flokks en utan.